اثبات طی الارض از نظر علمی و فیزیک

طی الارض از منظر فیزیک

چشم چهار محدودیت دارد که از جمله آن می توان به دو بعدی دیدن تصاویر ، مجازی بودن آن ها ، تصویر معکوس و عدم وجود پیوستگی اشاره کرد.

• ثبت بیوگرافی و زندگینامه شما در گوگل!

نور ، مرز خلقت است. ما در جایی حبس شده ایم که نور اطراف آن را فراگرفته است. سی هزار سال تا مرکز کهکشان راه است؛ یعنی اگر یک انسان 20 هزار سال پیش در بیابان آتشی روشن کرده باشد ، نور حاصل از آن آتش هنوز از کهکشان خارج نشده است.

این که جرم نور صفر مطلق است ، از عجایب است و بدین معنی است که نور همیشه مجبور به حرکت است ، چون اگر بایستد ، هیچ است.

مبحث سرعت نسبی

وقتی دو اتومبیل با سرعت پنجاه کیلومتر بر ساعت به سمت یکدیگر می آیند ، ما سرعت را صد کیلومتر بر ساعت می بینیم. اگر این دو ماشین در کنار یکدیگر با همین سرعت حرکت کنند ، سرعت را صفر فرض می کنیم. برای اینشتین این سوال مطرح شد که چرا سرعت نور با وجود تغییر مسافت و حرکت ما ثابت است. چرا اگر ما با سرعت از نور دور شویم یا با سرعت به آن نزدیک شویم ، باز هم سرعت آن از سیصد هزار کیلومتر بر ثانیه تغییر نمی کند؟

اثبات طی الارض از نظر علمی و فیزیک

در همین دوره بعد دیگری به نام زمان در فیزیک در نظر گرفته شد که از دید پنهان است. بعد چهارم یعنی این که من ایستاده ام و در همین حالت در بعد زمان در حال حرکت هستم.

موجودی ناشناخته را در نظر بگیرید که خداوند به آن گفته است می تواند بعد حرکت خود را تغییر دهد. عملا می تواند طی الارض کند. یعنی شیئی که ابعاد بالاتر دارد ، می تواند طی الارض کند. کف دست دو بعدی است و هنگامی که یک قطره آب که شکل سه بعدی دارد ، روی آن قرار می گیرد ، فرمی عجیب و غریب پیدا می کند. بنابراین آن چه ابعاد بالاتر دارد ، وقتی وارد ابعاد پایین تر می شود ، اشکال عجیب و غریب پیدا می کند.

جهان ما طبق نسبیت عام که به دفعات ثابت شده ، منحنی است ، این که برخی فیزیکدانان می گویند امکان دارد فردی بدون این که مسافتی طولانی طی کند ، در نقطه ای دیگر از کهکشان ظاهر شود ، همین مفهوم را دارد.

زمان می تواند رقیق و غلیظ شود و این به موقعیت بستگی دارد ، طول نیز مطلق نیست؛ یعنی کهکشان و گیتی زمانی بزرگ است که سرعت ما کم باشد ، اگر با سرعت نور حرکت کنیم ، زمین را به صورت صفحه می بینیم.

جهان آشوب نیست و نظم دارد ، جهان برای ما ساده شده است. ما در یک سطح مقطعی زندگی می کنیم که هدفمند برای ما ساخته شده تا از زندگی خود لذت ببریم. دنیا نظم پیچیده ای دارد که برای ما محیط خوبی را فراهم آورده است. شایسته ترین کار این است که خالق این جهان را ستایش کنیم.