ضرب المثل از باد بهار بهره بردار ، از باد پاییز خودتو نگه دار

ریشه ضرب المثل

زمانی که فصل بهار فصل رستاخیز طبیعت می رسد روح دوباره در کالبد طبیعت بی جان و افسرده دمیده می شود و طبیعت لباس حیات بر تن می کند و این گونه رستاخیز انسان و جهان ، با پیدایش بهار به تماشا گذاشته می شود. در این ایام چه بسا جسم و تن آدمی نیز که از همین طبیعت نشأت گرفته از این تغییر و تحول بی بهره نباشد.

• ثبت بیوگرافی و زندگینامه شما در گوگل!

امیر المؤمنین علی علیه السلام : تَوقَوا البَردَ فی أوَلِهِ وَ تَلَقَوهُ فِی آخِرِهِ ، فَإنَهُ یَفعَلُ فِی الأبدانِ کَما یَفعَلُ فِی الأغصانِ أوَلُهُ یُحرِقُ وَ آخِرُهُ یُورِقُ ؛ 4551

در آغاز سرما فصل پاییز) خود را از سرما نگه دارید و در آخرش فصل بهار) خود را به آن بسپارید ؛ زیرا سرما با تن ها همان می کند که با شاخه های درخت : در آغاز می سوزاند و در پایان ، به برگ و بار می نشاند .

پاییز که می آید ، برگ هایش را کریمانه به خاک می بخشد تا تن سردش را بپوشاند. پاییز که می آید ، درخت ، برگ برگ می گرید. آنقدر که اشک های زردش فرشِ پای پاییز می شود. پاییز که می شود ، رگ به رگِ برگِ درخت ، رنگ می شود.

با خزان طبیعت ، برگ درختها هم یکی یکی زرد و قرمز و نارنجی می شوند د انگار با یک فرمان همزمان رنگ عوض می کنند و بعد برگها شروع می کنند به ریختند فکر می کنید این هم نوایی عظیم چطور در طبیعت اتفاق می افتد.

شاید این قضیه در ظاهر خیلی برای ما عادی شده ، چون هر سال فصل پاییز که می شود ، همه از درختان انتظار برگریزان دارند و هر بهار همه انتظار شکوفه ، اما درختان پای هیچ برگه ای را امضا نکرده اند ، که وظیفه ای این چنینی را بدون کم و کاست انجام دهند د اصلا چرا باید برگها ، این کارخانه های غذاسازی درختان ، همه با هم و در یک مدت معلوم از آن جدا شوند ، این پدیده یکی از پدیده های علمی شگرف روی کره زمین است ، که سالها و سالها طول کشید تا دانشمندان پرده از راز آن برداشتند. در این ایام هم چه بسا جسم و تن آدمی نیز که از همین طبیعت نشأت گرفته از این تغییر و تحول بی بهره نباشد.

« إِنَ اللهَ فَالِقُ الحَبِ وَالنَوَی یُخرِجُ الحَیَ مِنَ المَیِتِ وَمُخرِجُ المَیِتِ مِنَ الحَیِ ذَلِکُمُ اللهُ فَأَنَی تُؤفَکُونَ؛ خدا شکافنده دانه و هسته است زنده را از مرده و مرده را از زنده بیرون می ‏آورد چنین ست‏خدای شما پس چگونه [از حق] منحرف می شوید » (انعام آیه 95)

تن مپوشانید از باد بهار

مثنوی مهعنوی مولانا

گفت پیغامبر ز سرمای بهار

تن مپوشانید یاران زینهار

زانک با جان شما آن می کند

کان بهاران با درختان می کند

لیک بگریزید از سرد خزان

کان کند کو کرد با باغ و رزان

راویان این را به ظاهر برده اند

هم بر آن صورت قناعت کرده اند

بی خبر بودند از جان آن گروه

کوه را دیده ندیده کان بکوه

آن خزان نزد خدا نفس و هواست

عقل و جان عین بهارست و بقاست

مر ترا عقلیست جزوی در نهان

کامل العقلی بجو اندر جهان

جزو تو از کل او کلی شود

عقل کل بر نفس چون غلی شود

پس بتاویل این بود کانفاس پاک

چون بهارست و حیات برگ و تاک

از حدیث اولیا نرم و درشت

تن مپوشان زانک دینت راست پشت

گرم گوید سرد گوید خوش بگیر

تا ز گرم و سرد بجهی وز سعیر

گرم و سردش نوبهار زندگیست

مایه صدق و یقین و بندگیست

زان کزو بستان جانها زنده است

زین جواهر بحر دل آگنده است

بر دل عاقل هزاران غم بود

گر ز باغ دل خلالی کم شود