ماجرای ازدواج و عروسی حضرت قاسم در کربلا

ماجرای ازدواج و عروسی حضرت قاسم در کربلا

حضرت قاسم پسر امام حسن مجتبی(ع) است که در واقعه عاشورادر سال 61 ه.ق به همراه عموی بزرگوار خود در نبرد با دشمنان به شهادت رسید. در میان ارباب مقاتل و روضه خوانان ، روز ششم محرم به نام مبارک حضرت قاسم(ع) مشهور است.

• ثبت بیوگرافی و زندگینامه شما در گوگل!

بر اساس روایات مختلف در هنگام شهادت به سن بلوغ نرسیده بود. در مورد زندگی کوتاه حضرت قاسم اطلاعاتی در منابع مذهبی ذکر نشده است و فقط می توان موضوع ازدواج او با دختر امام حسین(ع) را یافت که یک تحریف کاملا نادرست می باشد.

ماجرای ساختگی دامادی حضرت قاسم (ع)در مراسم های عزاداری

چنانچه در بخش دین و مذهب نم نمک میخوانید دامادی حضرت قاسم در کربلا و ازدواج او با فاطمه بنت الحسین صحت ندارد. به علاوه امام حسین (ع) دو دختر داشته است ، یکی بنام سکینه که به فرموده شیخ طبرسی ، امام حسن (ع) او را به عقد عبدالله بن الحسن (ع) در آورد اما پیش از زفاف ، عبدالله به شهادت رسید و دیگری بنام فاطمه که زوجه حسن مثنی بوده و در کربلا هم حضور داشت ، و امام حسین (ع) دختر دیگری نداشته تا حضرت قاسم با او ازدواج نماید.

برخی مداحان و روضه خوانان در مراسم های عزاداری قصه دامادی جناب قاسم علیه السلام در کربلا و تزویج او با فاطمه بنت الحسین (ع) را بیان می کنند که صحت ندارد.

در بحبوحه ای امام با یاران اندک خود در برابر سپاه عظیم دشمن روبروی هم ایستاده اند و حتی شرایط آن قدر حاد است که امام (ع) فرصت اقامه نماز ندارد و دو رکعت نماز خوفی می خواند که طی آن محافظین اش به شهادت می رسند ، در شرایطی که همه یاران امام می دانند که در روز عاشورا به شهادت خواهند رسید ، ناگاه امام (ع) [العیاذ بالله] به هوس دامادی برادر زاده نوجوان خود می افتد و می فرماید سریعا حجله برپا کنید تا من قبل از شهادت ، دامادی او را به چشم ببینم؟

مگر چنین اتفاقی امکن پذیر است؟ آیا یک شخص عادی ، هر چند مسلمان نباشد و از عقل و درایت کاملی نیز برخوردار نباشد ، در چنان شرایطی چنین تصمیمی می گیرد؟! چه رسد به امام معصوم (ع)!

به گفته برخی محققان نخستین کسی که داستان عروسی قاسم را ذکر کرده ، ملاحسین واعظ کاشفی در روضه الشهدا است( پیشوایی ، مقتل جامع ، 1395ش ، ج2، ص555)

نحوه حماسه آفرینی قاسم در کربلا و شهادت ایشان

حضرت قاسم با اصرار زیاد در روز عاشورا از امام حسین(ع) اجازه خواست تا به میدان نبرد رفته و با دشمنان اسلام بجنگد ، اما حضرت سیدالشهدا(ع) به دلیل سن کم ایشان اجازه به میدان رفتن به ایشان را نمی دادند.

حضرت قاسم که فرزند امام حسن مجتبی(ع) و وارث شجاعت و دلاوری از جد بزرگوار خود امام علی(ع) بود ، دست از اصرار برنداشت ام امام حسین علیه السلام اصرار او را نپذیرفت ، پس قاسم به پای امام افتاده و التماس کرد تا بالخره با کسب اجازه از ایشان به میدان رفت.

رجزهای حضرت قاسم (ع) نشان از معرفت و سطح بالای درک و شعور او داشت. او با اینکه نوجوانی نابالغ بود اما چیزی از دانایی و شجاعت کم نداشت یکی از افراد سپاه دشمن در روایتی چنین گفت : از میان همراهان حسین علیه السلام پسری که گویا پاره ماه بود به سوی ما بیرون آمد ، و شمشیری در دست و پیراهن و جامه ای بر تن داشت.

قاسم ابن الحسن جنگ نمایانی کرد و افرادی از لشکر عمر بن سعد ملعون را به دوزخ فرستاد و در نهایت به سبب شمشیری که بر فرق سرش خورد از اسب به پایین افتاد و عموی خود امام حسین (ع) را به کمک طلبید.

در مقاتل آمده است : «قاسم فریاد زد : ای عمو جان!» امام حسین(ع) مانند باز شکاری لشکر را شکافت ، سپس همانند شیر خشمناک حمله افکند. حسین (ع) بالای سر آن پسر بچه ایستاده بود و او پای بر زمین می سایید (و جان می داد) و حسین (ع) فرمود : «دور باشند از رحمت خدا آنان که تو را کشتند ، و از دشمنان اینان در روز قیامت ، جدت (رسول خدا) می باشد» ، سپس فرمود : «به خدا بر عمویت دشوار است که تو ، او را به آواز بخوانی و او پاسخت ندهد یا پاسخت دهد ، ولی به تو سودی ندهد ، آوازی که به خدا ترساننده و ستمکارش بسیار و یار او اندک است» ، سپس حسین (ع) او را بر سینه خود گرفته از خاک برداشت ، پس او را بیاورد تا در کنار فرزندش علی بن الحسین و کشته‏ های دیگر از خاندان خود بر زمین نهاد.