دعای سفر از امام سجاد علیه السلام
بِسمِ اللَهِ وَ بِاللَهِ وَ مِنَ اللَهِ وَ إِلَی اللَهِ وَ فِی سَبِیلِ اللَهِ
به نام خدا و به ذات خدا و از خدا و بسوی خدا و در راه خدا
اللَهُمَ إِلَیکَ أَسلَمتُ نَفسِی وَ إِلَیکَ وَجَهتُ وَجهِی وَ إِلَیکَ فَوَضتُ أَمرِی
بار خدایا خود را به تو تسلیم کردم و به درگاه تو روی آوردم و به تو واگذاردم
فَاحفَظنِی بِحِفظِ الإِیمَانِ مِن بَینِ یَدَیَ وَ مِن خَلفِی وَ عَن یَمِینِی وَ عَن شِمَالِی وَ مِن فَوقِی وَ مِن تَحتِی
کارم را پس مرا حفظ فرمای به حفظ ایمان از جلو و دنبال سر و از راست و از چپ من و از بالای سر من و از زیر پایم
وَ ادفَع عَنِی بِحَولِکَ وَ قُوَتِکَ فَإِنَهُ لاَ حَولَ وَ لاَ قُوَةَ إِلاَ بِاللَهِ العَلِیِ العَظِیمِ
و دفع کن از من به قدرت و حول خود بدرستی که هیچ جنبش و توانی نیست مگر به خداوند بلند مرتبه بزرگ مقام.
بحار الانوار جلد 76 صفحه 321
ادعیه و آداب سفر
- اول آنکه سزاوار است برای شخص هرگاه سوار می شود بِسمِ اَللٰهِ را ترک نکند
- دوم آنکه نفقه خود را حفظ کند و در جای محکم بگذارد زیرا که (روایت شده که : از فقه مسافر است حفظ کردن نفقه خود)
- سوم آنکه در سفر اعانت رفقا کند و از خدمت و کار کردن در حوائج ایشان مضایقه نکند تا حق تعالی برطرف کند از او هفتاد و سه اندوه و پناه دهد او را در دنیا از هم و غم و برطرف کند از او اندوه بزرگ روز قیامت را (و روایت است که : حضرت امام زین العابدین علیه السلام سفر نمی کرد مگر با اشخاصی که نشناسند آن حضرت را برای آنکه در راه اعانت آنها نماید زیرا که هر گاه می شناختند آن جناب را نمی گذاشتند که آن حضرت کاری بکند) ( : و از اخلاق شریفه حضرت رسول صلی الله علیه و آله نقل شده که وقتی با اصحاب در سفر بود خواستند گوسفندی بکشند یکی گفت کشتن گوسفند با من دیگری گفت کندن پوست او با من و دیگری گفت پختن او با من حضرت فرمود جمع کردن هیزمش با من گفتند یا رسول الله این کار را ما خواهیم کرد شما زحمت نکشید فرمود می دانم شما این کار را خواهید کرد لکن من خوشم نمی آید که از شما امتیازی پیدا کنم زیرا که حق تعالی کراهت دارد که ببیند بنده خود را که فضیلت داده خودش را به رفقایش) و بدان که ثقیلترین مردم در سفر نزد رفقا آن کسی است که با آنکه اعضایش صحیح و سالم است تنبلی می کند و مشغول کاری نمی شود و منتظر است که رفقای او کارهای او را بکنند
- چهارم آنکه مسافر مصاحبت کند با کسی که نظیر او باشد در انفاق کردن
- پنجم آنکه نیاشامد از آب هر منزلی مگر بعد از آنکه ممزوج کند او را به آب منزل قبل و شایسته و لازم است برای مسافر که با خود بردارد از خاک بلد خویش و از طینتی که تربیت بر آن شده است و هر منزلی که وارد می شود مقداری از آن خاک بریزد در ظرف آب خود و آن را حرکت دهد پس