حکم قهر بودن زن و شوهر چیست؟

حکم قهر بودن زن و شوهر چیست؟

از لحاظ قانونی هیچ ماده قانونی درباره قهر بودن زن و شوهر وجود ندارد ولی در روایات این رفتار بسیار مذموم شناخته شده است.

• ثبت بیوگرافی و زندگینامه شما در گوگل!

امام صادق (ع) از پیامبر (ص) روایت می کند که فرمود :

لاهجره فوق الثلاث؛ بیش تر از سه روز قهر بودن جائز نیست .

علامه مجلسی درباره این حدیث گفته :

ظاهر حدیث آن است که اگر میان دو برادر ایمانی کدورت و ناراحتی پیدا شد و سرانجام به قهر و جدایی انجامید ، نباید بیش از سه روز ادامه دهند. اما در آن سه روز برای قهر و جدایی گناهی نیست ، چون سبب تسکین غضب و بد خلقی می‏شود.

باز از حضرت نقل شده است که رسول‏ خدا فرمود :

هر دو مسلمانی که از همدیگر قهر کنند و سه روز بر آن حالت بمانند و با هم آشتی نکنند ، هر دو از اسلام بیرون روند. میان آنان پیوند و دوستی دینی نباشد ، پس هر کدام در دوستی سبقت بگیرند ، در روز قیامت زودتر به بهشت خواهد رفت.

این در صورتی است که دو نفری که با هم قهر می کنند ، از ارحام یکدیگر نباشند.اما اگر از ارحام باشند یا زن و شوهر باشند ، اصلا روا نیست این قهر حتی سه روز هم طول بکشد.

اما شما اگر چه پا پیش گذاشته اید و برای آشتی کردن اقدام کرده اید و این بسیار خوب است ، اما توصیه ما این است که یک بررسی در علت قهر کردن بنمایید و ببینید چه حرف هایی ردو بدل شده؟ و با توجه به شناختی که از همسرتان دارید ببینید آیا از جملات شما ناراحت شده اند؟ از کدام جمله یا جملات تان ناراحت شده اند؟یا از اصل بحث و درگیری تان ناراحت شده اند؟ ، و اگر در جملات تان حرف ناراحت کننده ای بوده ، بابت همان ها از همسرتان عذر خواهی کنید ، چرا که عذر خواهی واقعی ، بسیاری از کدورت ها را برطرف می کند و اصلا شاید همسرتان منتظر عذرخواهی شما هستند. حتی اگر شما حرف بدی نزده اید بابت این درگیری کلامی و بحثی که اتفاق افتاده از همسرتان عذرخواهی کنید (حتی اگر همسرتان نیز مقصر باشد ، این کار مفید است و صد البته اگر ایشان مقصر باشد ، در پیشگاه خداوند مسئول خواهد بود).

چه کسانی بیشتر قهر می کنند؟

قهر و لجبازی ، دو رفتار مختلف است که در یک خصوصیات اخلاقی واحدی ریشه دارد ، این دو ، محصول خشم افراد درونگرا ، کم جرات ، ضعیف ، کم رو و خجالتی ، کم حرف ، تودار و مرموز ، پرتوقع و ناتوان در ابراز احساسات و عواطف است.

البته قهر به عنوان سلاحی برای بیان اعتراض و دلخوری می تواند از سوی هر کسی اتفاق بیفتد ، اما از جانب کسانی که دارای ویژگی های گفته شده هستند ، بیشتر سر می زند ، زیرا این افراد معمولا اهل احتیاط بوده و نمی توانند هیجانات خود را کنترل و بیان کنند ، ترس و نگرانی های مخفی بسیاری دارند ، توان ابراز وجود ندارند و نمی توانند قاطعانه خواسته هایشان را بیان کرده و از نظر ، ایده و عقیده خود دفاع کنند ، اینها رفتاری خشونت آمیز ، آشکار و قابل استنادی انجام نمی دهند که کسی بتواند محکوم و متهم شان کند ، به همین دلایل قهر را انتخاب می کنند تا بی سر و صدا و بدون پرداخت هزینه ای طرف مقابل شان را به ستوه آورند.

مردان از قانون همه یا هیچ استفاده می کنند. یک رابطه یا از نظرشان کلا مختومه است یا ادامه دار ، هیچ نقطه میانی در یک رابطه برای خودشان قائل نیستند و چون نسبت به زنان در ارتباط کلامی ضعف دارند ، به همین دلیل نمی توانند از قهر به عنوان ابراز ناراحتی استفاده کنند.

زن ها بیشتر قهر می کنند یا مردها؟

نمی توان دقیق گفت مردها بیشتر قهر می کنند یا زنان ، ولی بین زنان و مردان در علت توسل به این رفتار تفاوت وجود دارد.

قهر واکنش تنبیهی برای نشان دادن نارضایتی است که زنان از قهر برای نمایش نارضایتی خود استفاده می کنند. زنان مشتاق نشان دادن عواطف و احساسات شان به محیط اطراف هستند ، بنابراین با تصمیم به قهر ، سریعا می خواهند ثابت کنند که از مساله ای ناراحت هستند ، در واقع یک زن با هدف جلب توجه طرف مقابل قهر می کند.

از سوی دیگر زن برای بیان احساسات و عواطف خود ، از کلمات استفاده کرده و تصور می کند بدترین جریمه برای دیگران ، محروم کردن آنها از حرف زدن است ، اما این هرگز به معنی قطع کل رابطه نیست و آشتی کردن حتمی است ، اما مردان از قانون همه یا هیچ استفاده می کنند.

یک رابطه یا از نظرشان کلا مختومه است یا ادامه دار ، هیچ نقطه میانی در یک رابطه برای خودشان قائل نیستند و چون نسبت به زنان در ارتباط کلامی ضعف دارند ، به همین دلیل نمی توانند از قهر به عنوان ابراز ناراحتی استفاده کنند ، چون مانند آنها از گفت وگو نکردن ناراحت و اذیت نمی شوند ، شاید به همین دلیل است که برخی از مردان ، اگر قهر کنند و در دور باطل لجبازی گرفتار شوند ، دیگر کمتر حاضر به آشتی می شوند ، حتی اگر به ضررشان تمام شود.

چرا قهر می کنیم؟

افرادی که زیاد قهر می کنند ، عموما انتقادناپذیر و زودرنج هستند و اعتماد به نفس کمی دارند و از عزت نفس بالایی برخوردار نیستند. آنها هنگام رویارویی با مشکلات یا اختلاف عقیده با دیگران ، احساس ترس و حقارت می کنند و به ناچار برای دفاع از خود و اجتناب از استرس و اضطراب ، راهی جز قهر نمی یابند ، در حقیقت ، فرد با قهر و محل نگذاشتن به دیگری ، به نوعی از مساله فرار می کند که این خود ، نشانه ترس و ضعف شخصیتی فرد است.

نبود شناخت از یکدیگر

زن به بهانه این که همسرش به او توجهی ندارد و هر وقت به خانه می رسد ، فقط به فکر استراحت و تماشای برنامه دلخواه تلویزیونی اش است ، با شوهرش بگومگو می کند و ترجیح می دهد قهر کند تا شاید همسرش رفتار اشتباه خود را اصلاح کند. در این مثال ، هدف زن ، نزدیک شدن به همسر و در کانون توجه او قرار گرفتن است ، اما قهر کردن ، مرد را متوجه چیز دیگری می کند (عادت همیشگی اش است ، دلش از جایی دیگر پر است ، امروز غرغرو شده است و…) که دقیقا بر عکس نیاز و خواسته قلبی زن است.

بسیاری از ما هدف هایمان را گم کرده ایم و از همدیگر شناختی نداریم ، خودمحوریم و کلام و رفتارمان را بدون توجه به خواسته ها ، نیازها و انتظارات طرف مقابل مطرح می کنیم و نمی دانیم دقیقا از یکدیگر چه می خواهیم ، طرف مقابلمان چطور فکر می کند و دوست دارد ما چگونه با او رفتار کنیم. در نتیجه تفاوت نگاه و نگرش نه تنها مشکل ساز می شود ، بلکه با احساس ناامیدی و یاس نیز همراه می شود.

اگر به این مطلب آگاه شویم قطعا بسیاری از زمینه های اختلافات و سوءتفاهم ها و در نتیجه قهرهای کوتاه مدت و گاه بلندمدت از زندگی هایمان حذف خواهد شد. در این مثال اگر زن به اندازه کافی شوهرش را بشناسد و بداند که مرد با نگاه کردن به تلویزیون و گوش کردن به اخبار ، آرام آرام در فضای منزل قرار می گیرد و بعد از تجدید قوا ، قطعا به او توجه خواهد کرد ، هیچ گاه برای جلب توجه و محبت همسرش متوسل به قهر نمی شود.