اشعار ناب رهی معیری

ناب ترین و جذابترین شعرهای رهی معیری

• ثبت بیوگرافی و زندگینامه شما در گوگل!

اشعار کوتاه رهی معیری

بسوی ما گذار مردم دنیا نمی افتد

کسی غیر از غم دیرین به یاد ما نمی افتد

ز بس چون غنچه از پاس حیا سر در گریبانم

نگاه من به چشم آن سهی بالا نمیافتد

بپای گلبنی جان داده ام اما نمیدانم

که می افتد به خاکم سایه گل یا نمی افتد

رود هر ذره خاکم بدنبال پریرویی

غبار من بصحرای طلب از پا نمی افتد؟

نصیب ساغر می شد لب جانانه بوسیدن

" رهی " دامان این دولت بدست ما نمی افتد

---

شد خزان گلشن آشنایی

باز هم آتش به جان زد جدایی

عمر من این گل. طی شد بهر تو

ور تو ندیدم جز بد عهدی و بی وفایی

با تو وفا کردم تا به تنم جان بود

عشق و وفاداری با تو چه دارد سود؟

آفت خرمن مهر ووفایی

نوگل گلشن جورو جفایی

از دل سنگت...آه

دلم از غم خونین است

روش بختم این است

از جام غم مستم

دشمن می پرستم

تا هستم

تو و مست از می به چمن

چون گل خندان از مستی بر گریه من

با دگران در گلشن نوشی می

من ز فراقت ناله کنم تا کی؟

تو و چون می ناله کشیدن ها

من و چون گل جامه دریدنها

ز رقیبان خواری دیدنها

دلم از غم خون کردی

جه بگویم چون کردی

دردم افزون کردی

برو ای از مهر و وفا عاری

برو ای عاری ز وفاداری

که شکستی چون زلفت عهد مرا

دریغ و درد از عمرم

که در وفایت شد طی

ستم به یاران تا چند

جفا به عاشق تا کی؟

نمی کنی ای گل یکدم یادم

که همچو اشک از چشمت افتادم

گرچه ز محنت خوارم کردی

با غم و حسرت یارم کردی

مهر تو دارم باز

بکن ای گل با من

هرچه توانی ناز

هرچه توانی ناز

کز عشقت میسوزم باز

---

سزای چون تو گلی گر چه نیست خانه ما

بیا چو بوی گل امشب به آشیانه ما

تو ای ستاره خندان کجا خبر داری؟

زناله سحر و گریه شبانه ما

چو بانگ رعد خروشان که پیچد اندر کوه

جهان پر است ز گلبانگ عاشقانه ما

نوای گرم نی از فیض آتشین نفسی است

زسوز سینه بود گرمی ترانه ما

چنان زخاطر اهل جهان فراموشیم

که سیل نیز نگیرد سراغ خانه ما

به خنده رویی دشمن مخور فریب رهی

که برق ، خنده کنان سوخت آشیانه ما

---

چون زلف تو ام جانا در عین پریشانی

چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی

من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم

تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی

خواهم که ترا در بر بنشانم و بنشینم

تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی

من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی

در سینه سوزانم مستوری و مهجوری

در دیده بیدارم پیدایی و پنهانی

من زمزمه عودم تو زمزمه پردازی

من سلسله موجم تو سلسله جنبانی

از آتش سودایت دارم من و دارد دل

داغی که نمی بینی دردی که نمی دانی

دل با من و جان بی تو نسپاری و بسپارم

کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی

ای چشم رهی سویت کو چشم رهی جویت ؟

روی از من سر گردان شاید که نگردانی

آرامگاه رهی معیری در گورستان ظهیرالدوله

---

تو را خبر ز دل بی قرار باید و نیست

غم تو هست ولی غمگسار باید و نیست

اسیر گریه بی اختیار خویشتنم

فغان که در کف من اختیار باید و نیست

چو شام غم دلم اندوهگین نباید و هست

چو صبحدم نفسم بی غبار باید و نیست

مرا ز باده نوشین نمی گشاید دل

که می بگرمی آغوش یار باید و نیست

درون آتش از آنم که آتشین گل من

مرا چو پاره دل در کنار باید و نیست

بسرد مهری باد خزان نباید و هست

به فیض بخشی ابر بهار باید و نیست

چگونه لاف محبت زنی ؟ که از غم عشق

ترا چو لاله دلی داغدار باید و نیست

کجا به صحبت پکان رسی ؟ که دیده تو

بسان شبنم گل اشکبار باید و نیست

رهی بشام جدایی چه طاقتی است مرا؟

که روز وصل دلم را قرار باید و نیست

---

از صـحبــت مـــــردم دل نـاشــاد گــــریــــزد

چون آهــوی وحشی که ز صیاد گــــریزد

پــروا کــند از باده کــشان زاهـد غـافل

چون کودک نادان که از استاد گریزد

دریاب کــه ایام گــل و صبـح جوانی

چون برق کـند جلوه و چون باد گـریزد

شادی کن اگر طالب آسایش خویشی

کـــآســودگـــی از خــاطــر ناشاد گریزد

---

ما نظر از خرقه پوشان بسته ایم

دل بـه مهـر بـاده نوشـان بسته ایم

جـان بکــوی مـی فـروشـــان داده ایم

در بـه روی خود فــــروشـــان بستـــه ایم

بحـــر طــوفـــان زا دل پــر جـــوش مـــاست

دیـــده از دریـــای جـــوشــــان بستــــه ایم

اشـــک غـــم در دل فــــرو ریــــزیـــم مـــا

راه بــــر سیـــل خروشــــان بسته ایم

بــر نخیـــزد نالــــه ای از مـــــا رهی

عهد الفت با خموشان بسته ایم

---

در پـیــش بـــی دردان چــــرا فـــریـاد بــــی حــاصــل کــــنم

گــــــر شکـــــوه ای دارم ز دل بـــا یـــار صـاحبــــدل کــــنم

در پــرده سـوزم همچــو گل در سینه جوشم همچو مل

مــن شمـــع رســـوا نیستم تا گـــــریه در محفل کنم

اول کــــنم انـــدیشـــه ای تــا بــرگـــــزینم پیشه ای

آخـــر به یک پیمانه مــــی اندیشه را باطل کـــنم

زآن رو ســـتــــانــــم جــــام را آن مایـــــه آرام را

تا خویشتن را لحظه ای از خویشتن غافل کنم

از گـــل شنیدم بــوی او مستانه رفتـــم سوی او

تا چـــون غبار کـــوی او در کـــوی جـــان منزل کــنم

روشـنـگــــــری افــلاکـــیـم چــون آفـتــــاب از پـاکــــیم

خـاکـــــی نیــم تــا خــویـش را سـرگـــرم آب و گــل کنم

غــــــرق تمـنـــــای تـــــوام مـــوجــــی ز دریــــای تــــــوام

مـــن نخــل سرکـــش نیستــم تـا خانــه در ساحــل کـــنم

---

ما را دلی بود کـه ز دنیای دیگر است

ماییم جای دیگر و او جای دیگـــر است

امـــروز میخــوری غـــم فـــردا و همچنــــان

فــــردا بــــه خاطـــرت غم فردای دیگــر است

گـــر خلـــق را بـــود ســـر ســودای مـال و جاه

آزاده مــــرد را ســـر و ســـودای دیـگـــر اســت

دیشب دلــم بــه جلــوه مستـــانه ای ربــود

امشــب پـــی ربــــودن دلهـای دیگر است

غمخانه ایست وادی کون و مکان رهی

آسودگی اگر طلبی جای دیگر است

---

همراه خود نسیم صبا می برد مرا

یا رب چو بوی گل به کجا می برد مرا؟

ســوی دیـــار صبــح رود کــــاروان شــب

بــاد فنـــا بـــه ملـــک بـقـــا مـــی برد مـرا

بـا بـال شـوق ذره بــه خورشیــد مـی رسد

پـــرواز دل بـــه ســـوی خـــدا مـــی بـرد مــــرا

گـفتم کــه بوی عشق که را می برد ز خویش؟

مستانـــه گـــفت دل کــــه مـــرا مــی بـــرد مــــرا

بـــرگ خـــزان رسـیــــده بـــــی طـــاقتــــم رهـــی

یــک بـــوســــه نسیـــــم ز جـــــا مـــی بــــرد مــــرا

---

بس کــه جفا ز خار و گل دید دل رمیده ام

همچـو نسیم از این چمن پای برون کشیده ام

شمـــع طــرب ز بخت مـــا آتش خانه ســـوز شـــد

گــشت بلای جـــان مـــن عشـق بـــه جان خریده ام

حاصــل دور زندگــی صحبت آشنـــا بــــود

تـــا تــــو ز مـــن بریده ای من ز جهــان بریده ام

تــا تــــو مــــراد مــن دهی کـــشته مـــرا فراق تو

تــا تـــو به داد مـــن رسی مـن بـــه خدا رسیده ام

---

گــــر چــــه روزی تیـــره تـــر از شــام غم باشد مــرا

در دل روشــن صفـــای صبحـــدم بــاشــــد مــــرا

زرپرستــی خـــواب راحـــت را ز نرگس دور کـرد

صرف عشرت می کنـم گـر یک درم باشد مرا

خواهش دل هر چه کمتر شادی جان بیشتر

تا دلـــی بـــی آرزو باشـــد چــه غــم باشد مرا

در کـــنار مـــن ز گـــرمی بـــر کـــنـاری ای دریــــغ

وصـــل و هجران غــم و شادی به هـــم باشد مرا

---

چشــم فـروبسته اگـــر وا کنـــی

در تـــو بـــود هـــر چـــه تمنـا کنـــی

عـــافیت از غیــر نصیـــب تـــو نیســـت

غیـــر تـــو ای خستــه طبیب تــو نیست

از تـــــو بــــــود راحــــــت بـیـمــــــــار تـــــو

نیســت بـــــه غیــــــر از تـــــو پــرستــار تــــو

همـــــدم خــــود شـــو کـــــه حبیـــب خـودی

چـــــاره خـــود کـــــن کـــــه طبیـــب خـــودی

غیــــــر کـــــــه غــافــــــل ز دل زار تســــــــت

بــــی خبـــــــر از مصلحــــت کــــــار تســــت

بــــــر حــــذر از مصلحـــت انــدیش بــاش

مصلحـــت انــدیــش دل خویـــش باش

چشم بصیــــــرت نگـشـایــی چـــرا؟

بی خبر از خویـش چرایی چرا؟

---

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم

در میــان لاله و گـــل آشیـــانـــی داشتم

گــرد آن شمع طرب می سوختـم پروانه وار

پــای آن ســـرو روان اشـــک روانـــی داشتــم

آتشـم بر جــان ولی از شکــوه لب خاموش بود

عشــق را از اشــک حســرت ترجمــانی داشتــم

چــون سرشک از شــوق بــودم خاکــبوس در گــهی

چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم

در خــزان با ســـرو و نسرینم بهاری تازه بود

در زمیــن با مــاه و پرویــن آسمــانی داشتــم

درد بــی عشقــی زجانــم بـرده طاقت ورنه من

داشــتــــــم آرام تــا آرام جــــانـــــی داشــــتـــــم

بلبــل طبعــم «رهی» باشـــد زتنهـــایی خمــــوش

نـغــمـــه هــا بـــودی مــــرا تـــا هــم زبانـــی داشتــــم

---

سـاقی بده پیمانه ای ز آن می که بی خویشم کنـد

بر حسن شور انگیز تو عاشق تر از پیشم کند

زان می کـه در شبهـای غـم بارد فـروغ صبحـدم

غافل کنـد از بیش و کم فارغ ز تشویشم کنـد

نـور سحـرگـاهی دهد فیضی که می خواهی دهد

با مسکنت شاهی دهد سلطان درویشم کند

ســوزد مـرا سـازد مرا در آتـش انـدازد مـرا

وز من رهــا سازد مـرا بیگانه از خویشم کند

بستانــد ای سـرو سهـی! سودای هستـی از رهی

یغما کنـد اندیشـه را دور از بـــد اندیشــم کند

---

تار و پود هستیم بر باد رفت اما نرفت

عـاشقی ها از دلـم دیوانگی هـا از سرم

شمع لرزان نیستم تا ماند از من اشک سرد

آتـشــی جــاویــــد باشـــد در دل خاکـستـرم

سـرکـشی آمـوخت بخت از یار یا آموخت یار

شـیـــــوه بــازیــگـری از طــالع بــازیـگـرم؟

خـاطـرم را الفتـی بـا اهل عالـم نیسـت نیسـت

کــز جهــانی دیـگــرنـد و از جهــانـی دیـگـرم

---

عیبجو دلدادگان را سرزنش ها میکند

وای اگر با او کند دل آنچه با ما میکند

با غم جانسوز می سازد دل مسکین من

مصلحت بین است و با دشمن مدارا می کند

عکس او در اشک من نقشی خیال انگیز داشت

ماه سیمین جلوه ها در موج دریا می کند

از طربناکی به رقص آید سحر که چون نسیم

هر که چون گل خواب در اغوش صحرا میکند

خاک پاک آن تهی دستم که چون ابر بهار

بر سر عالم فشاند هر چه پیدا می کند

دیده آزاد مردان سوی دنیای دل است

سفله باشد آنکه روی دل به دنیا می کند

عشق و مستی را از این عالم بدان عالم بریم

در نماند هر که امشب فکر فردا می کند

همچو آن طفلی که در وحشت سرایی مانده است

دل درون سینه ام بی طاقتی ها می کند

هر که تاب منت گردون ندارد چون رهی

دولت جاوید را از خود تمنا میکند

---

الا ای رهـگذر کــز راه یــاری

قـدم بـر تـربــت مـا می گـذاری

در این جا شاعری غمناک خفته است

رهی در سینه این خاک خفته است

فـرو خفتـه چـو گل بـا سینه چاک

فـروزان آتــشی در سیــنه خـاک

بنــه مـرهــم ز اشــکی ، داغ مـا را

بـزن آبـی بـر ایـن آتـش ، خدا را

بـه شب ها ، شمع بـزم افـروز بـودیـم

کـه از روشنــدلی چـون روز بـودیـم

کنـون شمـع مـزاری نـیست مـارا

چـراغ شـام تـاری ، نیـست مـارا

ســراغـی کـن ، ز جـان دردنـاکـی

بـر افــکن پـرتـویـی ، بـر تیــره خـاکی

ز ســـوز ســینه بـا مـا هـم رهـی کـن

چـو بیـنی عـاشـقی ، یـاد رهی کـن

---

آتشین خوی مرا پاس دل من نیست نیست

برق عالم سوز را پروای خرمن نیست نیست

مشت خاشاکی کجا بندد ره سیلاب را ؟

پایداری پیش اشکم کار دامن نیست نیست

آنقدر بنشین که برخیزد غبار از خاطرم

پای تا سر ناز من هنگام رفتن نیست نیست

قصه امواج دریا را ز دریا دیده پرس

هر دلی آگه ز طوفان دل من نیست نیست

همچو نرگس تا گشودم چشم پیوستم به خاک

گل دوروزی بیشتر مهمان گلشن نیست نیست

ناگزیر از ناله ام در ماتم دل چون کنم ؟

مرهم داغ عزیزان غیر شیون نیست نیست

در پناه می ز عقل مصلحت بین فارغیم

در کنار دوست بیم از طعن دشمن نیست نیست

بر دل پاکان نیفتد سایه آلودگی

داغ ظلمت بر جبینم صبح روشن نیست نیست

نیست در خاطر مرا اندیشه از گردون رهی

رهرو آزاده را پروای رهزن نیست نیست

---

دور از تو هر شب تا سحر گریان چو شمع محفلم

تا خود چه باشد حاصلی از گریه بی حاصلم ؟

چون سایه دور از روی تو افتاده ام در کوی تو

چشم امیدم سوی تو وای از امید باطلم

از بسکه با جان و دلم ای جان و دل آمیختی

چون نکهت از آغوش گل بوی تو خیزد از گلم

لبریز اشکم جام کو ؟ آن آب آتش فام کو ؟

و آن مایه آرام کو ؟ تا چاره سازد مشکلم

در کار عشقم یار دل آگاهم از اسرار دل

غافل نیم از کار دل وز کار دنیا غافلم

در عشق و مستی داده ام بود و نبود خویشتن

ای ساقی مستان بگو دیوانه ام یا غافلم

چون اشک می لرزد چرا؟ از موج گیسویی رهی

با آنکه در طوفان غم دریا دلم دریا دلم

---

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی

که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد

دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن

تو چو روی باز کردی در ماجرا ببستی

---

نداند رسم یاری بیوفا یاری که من دارم

به آزار دلم کوشد دلازاری که من دارم

وگردل رابه صد خواری رهانم از گرفتاری

دلازاری دگر جوید دل آزاری که من دارم.

به خاک من نیفتد سایه سرو بلند او

ببین کوتاهی بخت نگونساری که من دارم .

گهی خاری کشم از پا گهی دستی زنم بر سر

به کوی دلفریبش این بود کاری که من دارم.

دل رنجور من از سینه هر دم میرود سوئی

زبستر میگریزد طبع بیماری که من دارم.

زپند همنشین درد جگر سوزم فزونتر شد

هلاکم میکند آخر پرستاری که من دارم.

رهی آن مه به سوی من به چشم دیگران بیند

نداند قیمت یوسف خریداری که من دارم.

---

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم

در میان لاله و گل آشیانی داشتم

گرد آن شمع طرب می سوختم پروانه وار

پای آن سرو روان اشک روانی داشتم

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود

عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

چون سرشک از شوق بودم خاکبوس در گهی

چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم

در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود

در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم

درد بی عشقی زجانم برده طاقت ورنه من

داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

بلبل طبعم «رهی» باشد زتنهایی خموش

نغمه ها بودی مرا تا هم زبانی داشتم

---

در پیش بیدردان چرا فریاد بی حاصل کنم؟

گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنم

در پرده سوزم همچو گل در سینه جوشم همچو مل

من شمع رسوا نیستم تا گریه در محفل کنم

اول کنم اندیشه ای تا برگزینم پیشه ای

آخر به یک پیمانه می اندیشه را باطل کنم

زآنرو ستانم جام را آن مایه آرام را

تا خویشتن را لحظه ای از خویشتن غافل کنم

از گل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی او

تا چون غبار کوی او در کوی جان منزل کنم

روشنگری افلاکیم چون آفتاب از پاکیم

خاکی نیم تا خویش را سرگرم آب و گل کنم

غرق تمنای توام موجی ز دریای تو ام

من نخل سرکش نیستم تا خانه در ساحل کنم

دانم که آن سرو سهی از دل ندارد آگهی

چند از غم دل چون رهی فریاد بی حاصل کنم

---

همچو نی می نالم از سودای دل

آتشی در سینه دارم جای دل

من که با هر داغ پیدا ساختم

سوختم از داغ نا پیدای دل

همچو موجم یک نفس آرام نیست

بسکه طوفان زا بود دریای دل

دل اگر از من گریزد وای من

غم اگر از دل گریزد وای دل

ما ز رسوایی بلند آوازه ایم

نامور شد هر که شد رسوای دل

خانه مور است و منزلگاه بوم

آسمان با همت والای دل

گنج منعم خرمن سیم و زر است

گنج عاشق گوهر یکتای دل

در میان اشک نومیدی رهی

خندم از امیدواریهای دل

---

نه به شاخ گل نه به سرو چمن پبچیده ام

شاخه ای تنها بگرد خویشتن پیچیده ام

گرچه خاموشم ولی آهم بگردون می رود

دود شمع کشته ام در انجمن پیچیده ام

می دهم مستی به دلها گر چه مستورم ز چشم

بوی آغوش بهارم در چمن پیچیده ام

جای دل در سینه دارم آتش صد پاره ای

شعله را چون گل درون پیرهن پیچیده ام

نازک اندامی بود امشب در آغوشم رهی

همچو نیلوفر بشاخ نسترن پیچیده ام

---

آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم

بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم

سردمهری بین که کس آبی نزد بر آتشم

گرچه همچون برق از گرمی سراپا سوختم

سوختم اما نه چون شمع طرب در بین جمع

لاله ام کز داغ تنهایی به صحرا سوختم

همچو آن شمعی که افروزند پیش آفتاب

سوختم در پیش مه رویان و بیجا سوختم

سوختم از آتش دل در میان موج اشک

شوربختی بین که در آغوش دریا سوختم

شمع و گل هم هر کدامش شعله ای در آتشند

در میان پاکبازان من نه تنها سوختم

جان پاک من رهی خورشید عالمتاب بود

رفتم و از ماتم خود عالمی را سوختم

---

این سوز سینه شمع شبستان نداشته است

وین موج گریه سیل خروشان نداشته است

آگه ز روزگار پریشان ما نبود

هر دل که روزگار پریشان نداشته است

از نوشخند گرم تو آفاق تازه گشت

صبح بهار این لب خندان نداشته است

ما را دلی بود که ز طوفان حادثات

چون موج یک نفس سر و سامان نداشته است

سر بر نکرد پیک نهادی ز جیب خاک

گیتی سری سزای گریبان نداشته است

جز خون دل ز خوان فلک نیست بهره ای

این تنگ چشم طاقت مهمان نداشته است

دریا دلان ز فتنه ایام فارغند

دریای بی کران غم طوفان نداشته است

آزار ما به مور ضعیفی نمی رسد

داریم دولتی که سلیمان نداشته است

غافل مشو ز گوهر اشک رهی که چرخ

این سیمگون ستاره بدامان نداشته است

---

نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی

نه بر مژگان من اشکی نه بر لبهای من آهی

نه جان بی نصیبم را پیامی از دلارامی

نه شام بی فروغم را نشانی از سحرگاهی

نیابد محفلم گرمی نه از شمعی نه از جمعی

ندارم خاطرم الفت نه با مهری نه با ماهی

بدیدار اجل باشد اگر شادی کنم روزی

به بخت واژگون باشد اگر خندان شوم گاهی

کیم من ؟ آرزو گم کرده ای تنها و سرگردان

نه آرامی نه امیدی نه همدردی نه همراهی

گهی افتان و خیزان چون غباری در بیابانی

گهی افتان و حیران چون نگاهی بر نظر گاهی

رهی تا چند سوزم در دل شبها چو کوکبها

به اقبال شرر نازم که دارد عمر کوتاهی

---

گزیدهی زیباترین اشعار رهی معیری

با دل روشن در آن ظلمت سرا افتاده ام

نور مهتابم که در ویرانه ها افتاده ام

سایه پرورد بهشتم از چه گشتم صید خاک ؟

تیره بختی بین کجا بودم کجا افتاده ام

جای در بستان سرای عشق میباید مرا

عندلیبم از چه در ماتم سرا افتاده ام؟

پایمال مردمم از نارسایی های بخت

سبزه بی طالعم در زیر پا افتاده ام

خار ناچیزم مرا در بوستان مقدار نیست

اشک بی قدرم ز چشم آشنا افتاده ام

تا کجا راحت پذیرم یا کجا یابم قرار ؟

برگ خشکم در کف باد صبا افتاده ام

بر من ای صاحبدلان رحمی که از غمهای عشق

تا جدا افتاده ام از دل جدا افتاده ام

لب فرو بستم رهی بی روی گلچین و امیر

در فراق همنوایان از نوا افتاده ام

اشعار رهی معیری

---

ساقی بده پیمانه ای ز آن می که بی خویشم کند

بر حسن شور انگیز تو عاشق تر از پیشم کند

زان می که در شبهای غم بارد فروغ صبحدم

غافل کند از بیش و کم فارغ ز تشویشم کند

نور سحرگاهی دهد فیضی که می خواهی دهد

با مسکنت شاهی دهد سلطان درویشم کند

سوزد مرا سازد مرا در آتش اندازد مرا

وز من رها سازد مرا بیگانه از خویشم کند

بستاند ای سرو سهی سودای هستی از رهی

یغما کند اندیشه را دور از بد اندیشم کند

---

چون زلف تو ام جانا در عین پریشانی

چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی

من حکمم و من گردم من اشکم و من دردم

تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی

خواهم که ترا در بر بنشانم و بنشینم

تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی

من چشم تورا مانم تو اشک مرا مانی

در سینه سوزانم مستوری و مهجوری

در دیده بیدارم پیدایی و پنهانی

من زمزمه عودم تو زمزمه پردازی

من سلسله موجم تو سلسله جنبانی

از آتش سودایت دارم من و دارد دل

دردی که نمی بینی دردی که نمی دانی

دل با من و جان بی تو نسپاری و بسپارم

کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی

ای چشم رهی سویت کو چشم رهی جویت؟

روی از من سر گردان شاید که نگردانی

---

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده ام

خارم ولی به سایه گل آرمیده ام

او چون نسیم جانب صحرا گرفته است

من چون غبار جانب صحرا دویده ام

با یاد و رنگ و بوی تو ای نوبهار عشق

همچون بنفشه سر به گریبان کشیده ام

من جلوه شباب ندیدم به عمر خویش

از دیگران حدیث جوانی شنیده ام

موی سپید را فلکم رایگان نداد

این رشته را به نقد جوانی خریده ام

ای سرو پای بسته به آزادگی مناز

آزاده من که از همه عالم بریده ام

گر میگریزم از نظر مردمان "رهی"

عیبم مکن که آهوی مردم ندیده ام