ضرب المثل این امامزاده را که با هم ساختیم

کاربرد ضرب المثل این امامزاده را که با هم ساختیم

ضرب المثل این امامزاده را که با هم ساختیم در مورد افرادی است که دروغ های بزرگ می گویند و دروغ های خود را فراموش می کنند.

• ثبت بیوگرافی و زندگینامه شما در گوگل!

زمینه پیدایش ضرب المثل این امامزاده را که با هم ساختیم

در گذشته های دور ، دو مرد حیله گر که برای به دست آوردن پول بی زحمت به هر کاری دست می زدند ، نشستند فکرشان را روی هم گذاشتند و راه حلی برای پیدا کردن پول بدون زحمت پیدا کردند. این دو نفر نقشه جدیدی کشیدند. آنها تصمیم گرفتند با سوءاستفاده از احساسات و عقاید پاک مردم امامزاده ای بسازند و با فریب مردم آنها را به توسل و نذر و نیاز به این امامزاده تشویق کنند. آنها برای عملی کردن نقشه خود در انتهای روستا محلی را تعیین کردند که خیلی پر رفت و آمد بود و هرکس می خواست به روستا وارد یا از آن خارج شود باید از آن مسیر عبور می کرد. سپس به میان مردم رفتند و گفتند : پیرمرد دانایی در خواب به ما گفت : اینجا یکی از نوادگان امامان دفن شده است. بهتر است که برای او مقبره و مزاری بسازید تا برای همگان شناخته شود.

مردم که عقاید پاک و احساسات مذهبی شدیدی داشتند ، هرچه در توان داشتند آوردند. به طور مثال یکی برای ساختن این امامزاده کارگری می کرد. دیگری همه پس اندازش را به این دو نفر داد تا هرکدام به نحوی در ساخت این مقبره سهمی داشته باشند ، تا اینکه بالاخره امامزاده تکمیل شد.

مردم آن روستا و روستاهای اطراف به زیارت امامزاده تازه ساخته شده می آمدند و نذر می کردند. گروهی در امامزاده پول می ریختند و حتی بعضی از زن ها طلا و جواهرات خود را به نیت نذر در صندوق امامزاده می انداختند به امید اینکه با این نذر مشکلشان حل شود.

این دو مرد حیله گر هم هرچند وقت یکبار به مردم می گفتند : ما باید در امامزاده را ببندیم و خودمان وارد آن شویم تا امامزاده را بشوییم و تمیز کنیم. ولی در اصل آنها وارد امامزاده می شدند تا پول ، طلا و جواهراتی را که مردم به نیت نذر و گره گشایی از مشکلاتشان به امامزاده ریخته بودند جمع آوری کنند و بین خودشان تقسیم نمایند.

بعد از یکی دو سال کار و کاسبی آنها بالا گرفت. مردم از راه های دور و نزدیک برای زیارت امامزاده می آمدند و نذری های خود را به امامزاده می ریختند. کم کم مردم برای صدق گفتار خود به امامزاده قسم می خوردند که این قضیه نشان می داد نقشه این دو فرد حیله گر به شدت گرفته و مردم آن را باور کرده اند.

چندین سال اوضاع به همین منوال گذشت و آنها پول های به دست آمده را بین خودشان به طور مساوی تقسیم می کردند و هیچ اختلافی هم با هم نداشتند. ولی با گذشت چند سال یکی از این دو مرد به دوستش گفت ببین دوست من ، خودت می دانی که فکر ساختن امامزاده از من بود ، من فکر می کنم ما دیگر نباید درآمدمان را با هم به صورت مساوی تقسیم کنیم. چون فکر این کار از من بوده من باید سهم بیشتری نسبت به تو ببرم. دوستش گفت : درسته که این نقشه را اول تو مطرح کردی ولی من هم برای عملی شدن این نقشه کلی زحمت کشیدم. مدت ها در میان مردم در مورد فواید نذر و نیاز صحبت کردم و مردم را ترغیب کردم که پول هایشان را نذر امامزاده کنند. اگر من اینقدر درست و غلط در مورد فواید نذر حرف نمی زدم حالا اینقدر پول در امامزاده جمع نمی شد و این سخنان باقی بود تا اینکه دعوا بین این دو شریک بالا گرفت. یکی از آنها پیشنهاد داد پیش قاضی بروند تا قاضی شهر بین آنها قضاوت کند.

دوستش گفت بریم پیش قاضی چه بگوییم؟ بگوییم ما دو تا یک امامزاده دروغین ساختیم و در مورد تقسیم پول های نذری امامزاده با هم مشکل داریم که آن را چگونه تقسیم کنیم؟

دوست اولی گفت : راست می گویی ما نمی توانیم برای دعوای خود پیش قاضی برویم. باشه! من راضی ام به امامزاده قسم بخورم که حق با من است. دوستش خندید و گفت : حالت خوبه؟ این امامزاده را خودمان ساخته ایم! باورت شده.

درنهایت این دو شریک به این نتیجه رسیدند که با هم توافق کنند و هر کدام برای اینکه بخواهند از امامزاده سود ببرند ، سهم برابری از نذری های مردم ببرند. آنها فهمیدند که اگر حتی یک نفر از اختلاف آنها مطلع شود ، همه تلاش های چندین ساله آنها بر باد می رود و مجبور شدند سکوت کنند.