ضرب المثل عطایش را به لقایش بخشید + داستان

عطای او را به لقای او بخشیدم یعنی چه؟

ضرب المثل عطایش را به لقایش بخشید در مواقعی به کار می رود که شخصی بدون چشمداشت و توقع چیزی را از روی کرم ببخشد.

• ثبت بیوگرافی و زندگینامه شما در گوگل!

داستان ضرب المثل

در روزگاران قدیم تاجری در هنگام سفر گرفتار راهزنان شد و تمام دارایی اش را یک شبه از دست داد. او که مرد سرشناس و بزرگی بود ، بی پولی و تهی دستی خیلی آزارش می داد ، ولی آنقدر آبرومند بود که نمی توانست دست نیاز در برابر کسی دراز کند. به همین دلیل مدتی با حداقل پولی که برایش باقی مانده بود روزگار گذراند تا ببیند چه کاری می تواند بکند.

یک روز یکی از دوستانش که می دید او کمتر از خانه خارج می شود به دیدنش رفت تا احوالش را بپرسد. مرد تاجر از بلایی که بر سرش آمده بود و دزدان دارایی اش را برده بود برایش تعریف کرد و گفت : مقداری از پولی که همراه من بود را از مردم به امید یک تجارت پرسود قرض گرفته بودم. و حالا اگر موقع بازپرداخت قرض ها برسد من چه کار کنم؟ دوستش گفت من مقداری پول دارم تا به تو قرض بدهم. ولی پول من خیلی کمتر از مقدار پولی است که تو نیاز داری؟ دوستش فکر کرد و گفت : تو می توانی پیش میرزاغضنفر بروی. او مرد پول داری است. دستی هم در کار خیر دارد. به دیدنش برو ، چون او تنها کسی است که می تواند در این شرایط به تو کمک کند ، برو و اتفاقاتی که برایت رخ داده را برای او تعریف کن. حتما کمکت خواهد کرد.

مرد تاجر که آدم آبرودار و سرشناسی بود دلش نمی خواست پیش هرکسی از ورشکستگی اش صحبت کند. ولی هرچه فکر کرد دید چاره ای ندارد و بالاخره تصمیم گرفت با دوستش به دیدن میرزاغضنفر برود.

مرد تاجر با دوستش به خانه میرزاغضنفر رفتند. خانه او خیلی شلوغ بود و آدم های زیادی برای اینکه میرزاغضنفر گره ای از مشکلاتشان باز کند به آنجا آمده بودند. مرد تاجر خیلی از آنها را می شناخت و خجالت می کشید که مردم بفهمند او هم نیازمند شده و برای گره گشایی به دیدن میرزاغضنفر آمده.

مرد تاجر آنقدر صبر کرد تا سر میرزاغضنفر خلوت تر شود و بتواند خصوصی با او صحبت کند. او کمی که آنجا نشست متوجه شد میرزاغضنفر اخلاق تندی دارد. و خیلی هم بی ادب و بددهن است و تا می بیند کمی دوروبرش شلوغ شده بیشتر داد و بیداد می کند ، و ناسزا می گوید. در کنار این کارها کم و بیش به حرف های نیازمندان هم گوش می کرد و به فراخور حرف های مرد نیازمند دستی در کیسه اش می برد و مقداری پول به او می دهد.

مرد تاجر که این رفتار میرزاغضنفر را می دید هر لحظه بیشتر از قبل از آمدن خودش به آنجا پشیمان می شد. از نتیجه تقاضایش می ترسید. او نمی خواست میرزا غضنفر یک دفعه جلوی جمع و در حضور مردم حرف ناسزایی به او بگوید و آبرویش را که سال ها برای جمع کردن آن زحمت کشیده بود در چند لحظه بریزد. تاجر آنقدر سبک و سنگین کرد ولی هیچ تصمیمی نتوانست بگیرد و بلند شد و بدون اینکه حرفی بزند از خانه میرزاغضنفر خارج شد.

دوستش که دید او یک دفعه از جایش بلند شد و از خانه بیرون رفت. دنبالش دوید و در کوچه دست او را گرفت. گفت : مرد چه شد؟ چرا فرار می کنی؟ بیا تا دیر نشده برگردیم ، کم کم نوبت ما نزدیک بود. دیدی که کسی دست خالی از خانه او خارج نشده.

تاجر ورشکسته گفت : شاید اگر من هم از گرفتاری هایم برایش می گفتم او دلش به رحم می آمد و به من هم کمک می کرد. ولی او آنقدر بددهن است و به نیازمندانی که از او کمک می خواهند ناسزا می گوید ، که من می ترسم یک دفعه در جمع حرفی به من بزند و آبروی من را هم در برابر مردم ببرد.

دوستش گفت : تو به بددهنی او چه کار داری؟ ما چند لحظه ای داد و بیداد او را تحمل می کنیم. پولی که نیاز داریم را از او قرض می گیریم و می رویم به کار و زندگی مان می رسیم و تا زمان پس دادن قرض که مجبوری یکبار دیگر او را ببینی ، دیگر در مقابلش قرار نمی گیری.

تاجر ورشکسته گفت : می ترسم پول را از او بگیرم و بتوانم به کمک آن پول تغییری در زندگی ام ایجاد کنم. ولی بعد از آن با آن پول به هر کاری که خواستم دست بزنم از خودم خجالت بکشم که برای به دست آوردن این پول چقدر از شخصیت خودم را زیرپایم گذاشتم. نخواستیم دوست من ، من عطای این بخشش را به لقایش بخشیدم.