چگونه فرزند خوشبخت را از کودکی تربیت کنیم؟

چگونه کودکی خوشبخت بار بیاوریم؟

اولین قدم برای آموختن خوشبختی این است که به کودکتان آموزش دهید تا احساساتش را بروز دهد ، نظراتش را روشن و واضح بیان و با اجتماع اطرافش ارتباط خوبی برقرار کند.

• ثبت بیوگرافی و زندگینامه شما در گوگل!

بعد از تولد ، طی ماه ها کودک با احساسات مختلف مثل شادی و خشم آشنا می شود. باید از همان ابتدا به کودکتان بیاموزید که به جای فرو دادن احساسات آنها را بروز دهد و مهم تر آنکه بتواند آن را کنترل کند.

دکتر “لودیا ام.گلد” که مدت 20 سال در بوستن در بیمارستان تخصصی کودکان فعالیت داشته معتقد است؛ بسیاری از امراض دوران نوزادی و کودکی از جمله کولیک ، اختلالات خواب ، مشکلات غذایی ، پرخاشگری ها ، اضطراب و ترس ، در حقیقت نشانه اختلالات ارتباطی بین کودک و والدینش است. برای حل این مشکلات والدین باید بدانند ک کودکشان واقعاً به چه نوع حمایتی نیاز دارد تا بتواند از هر لحاظ شکوفا شود.

کلودیا گلد به طور خلاصه به “حمایت روانی” اشاره می کند. این بدان معنی است که والدین باید تلاش کنند رفتار کودکشان را درک کرده و در فضایی صمیمی به نیازهای او پاسخ دهند. در عین حال چارچوبی برای فرزندشان ایجاد کنند که کودک بیاموزد در بروز احساسات نباید از این کادر خارج شود.

شوق زندگی و لذت با هم بودن برای بچه ها دوست داشتنی است...اما آیا می دانید چطور می توان به کودکان آموخت که خوشبخت باشند و از زندگی لذت ببرند؟

عشقتان را نشانش دهید :

هر چه به فرزندتان بگویید که دوستش دارد و از داشتن او خوشبخت هستید باز هم کم است. فرزند شما در هر شرایطی باید مطمئن باشد که دوستش دارید. این موضوع به او اعتمادبه نفس کافی برای بزرگ شدن را می دهد.

الگوی خوبی باشید :

کودک با نگاه به شما ، زندگی کردن را می آموزد. اگر شما احساس عدم موفقیت داشته باشید ، مدام غرغر کنید و نالان باشید ، کودک شما هرگز احساس خوشبختی نخواهد کرد. اما اگر مقابل مشکلات بایستید ، دنبال راه حل ها باشید و به نگرانی ها لبخند بزنید ، فرزند شما توانایی خوشبخت بودن را می یابد.

به او اعتمادبه نفس بدهید :

وقتی احساس قدرت کنید در برابر مشکلات زندگی مقاوم تر عمل می کنید. برای اینکه اعتمادبه نفس فرزندتان را بالا ببرید از او انتقادهای سازنده بکنید. تشویق بعد از هر موفقیت نباید فراموش شود.

نیمه پر لیوان را نشان او دهید :

در هر موقعیتی سعی کنید جنبه مثبت ماجرا را نشان فرزندتان دهید. اگر قرار است به دلیل بیماری در رختخواب بستری شوید به او یاد دهید این موقعیت خوبی است تا مسائل جدیدی بیاموزد. نگاه مثبت انداختن به زندگی احساس خوشبختی را در انسان بیشتر می کند.

معاشرت با دیگران را یادش دهید :

انسان تنها خوشبخت نیست. برای شاد بودن به فرزندتان بیاموزید که با سایر افراد معاشرت کند.

دوستان او را به خانه دعوت کنید تا کارهای گروهی انجام دهند و از همان کودکی بودن با گروه و روابط اجتماعی را بیاموزد.

برای احساسات کودک ارزش قایل شوید

در نوزادان ، نیم کره چپ مغز که مرکز زبان و عقلانیت است ، هنوز به اندازه ای تکامل نیافته که پیامی به نیم کره راست ، یعنی مرکز احساسات مخابره کند. به عبارتی کودکان با نیم کره راست مغزشان دنیا را درک می کنند و به دنبال کسی هستند که متوجه احساساتشان شود.

جالب است بدانید به همان اندازه که اسفنج آب به خود می گیرد ، کودکان هم در احساساتشان غرق هستند و شما باید متوجه این مساله باشید و حتی بیش از پرداختن به نیازهای پایه مثل تغذیه به احساسات او نیز بها دهید. عشقی که مادر و پدر از خود نشان می دهند در درجه اول به کودک احساس بودن می دهد.

وقتی کودک عشق والدین را احساس می کند در شرایط استرس زا ، ترس و عدم امنیت به آنها می چسبد و خود را پشتشان مخفی می کند. در این شرایط کودک احساس آزادی و تشرف بر دنیا را دارد. می داند که با بروز هر ترس یا خطری کسی کنارش هست که عکس العملی به موقع انجام دهد.

اما اگر واقعا چنین شخصی وجود نداشته باشد ، مثلا مادر به اندازه کافی دوست داشتنش را نثار کودک نکند یا مثلاً افسرده باشد ، کودک احساس عدم امنیت می کند و به کودکی خجالتی یا تهاجمی تبدیل می شود.

پایه های امنیت کودک تان باشید

غیر از درک احساسات کودک و ایجاد چارچوب برای آن ، وظیفه اصلی والدین کمک به فرزند برای کنترل احساسات سخت و منفی است. در کنار ایجاد چارچوب ، والدین باید به کودکشان کمک کنند آرام باشد و بر خشم و عصبانیت خود غلبه کند. نکته اصلی اینجاست که والدین در درجه نخست باید خود یاد بگیرند احساساتشان را کنترل کنند.

اگر می خواهید الگوی خوبی برای کودک تان باشید نباید اجازه دهید احساسات شما را افسرده یا عصبانی کنند. برای این منظور مطمئنا مادر به حامیانی نیاز دارد (پدر ، فامیل و دوستانی که از نظر روانی مادر را حمایت کنند). به این ترتیب مادر و پدر تبدیل به برای کودک می شوند و کودک به واسطه این حامیان که او را درک می کنند و محافظش هستند توانایی برقراری ارتباط با جامعه و بیان درست احساساتش را می یابد و احساس خوشبختی می کند.