اسامی برندگان جایزه صلح نوبل از ابتدا تاکنون + بیوگرافی

در این مطلب جدید در سال 1403 و سال 2024 ، فهرست برندگان جایزه صلح نوبل و چه کسانی در ایران جایزه نوبل گرفتند و برنده جایزه صلح نوبل 1979 در جدول و برنده صلح نوبل 1993 در جدول و شرایط بردن جایزه نوبل و جایزه صلح نوبل در سال 1977 و جایزه صلح نوبل 1977 به کدام سازمان تعلق گرفت و برندگان جایزه نوبل و قیمت جایزه نوبل در نم نمک.

اسامی برندگان صلح نوبل از ابتدا تاکنون

کمیته نروژی نوبل هر ساله جایزه صلح نوبل را به شخصی اهدا می کند که «بیشترین یا بهترین کار را برای دوستی بین ملت ها ، لغو یا کاهش رویارویی های نظامی یا تشکیل و ترغیب همایش های صلح انجام داده باشد.»

ثبت بیوگرافی و زندگینامه شما در گوگل!

این جایزه یکی از پنج جایزه نوبل است که بنابر وصیت نامه نوبل به مشارکت های برجسته در رشته های شیمی ، فیزیک ، ادبیات ، صلح و فیزیولوژی یا پزشکی تعلق می گیرد. برنده جایزه ، یک مدال ، یک دیپلم افتخار و جایزه نقدی دریافت می کند که مبلغ آن در هر سال متفاوت است. بنا بر وصیت نامه نوبل ، این جایزه را می بایست کمیته نروژی نوبل اداره کند و یک کمیته پنج نفره به انتخاب پارلمان نروژ آن را اعطاء کند. این جایزه ، بر خلاف بقیه جایزه های نوبل ، نه در استکهلم؛ بلکه در اسلو و در حضور پادشاه نروژ داده می شود. زمان اهدای این جایزه ، 10 دسامبر ، مصادف با سالمرگ آلفرد نوبل است. این جایزه ، بر خلاف دیگر جایزه های نوبل ، گاهی اوقات به جای یک فرد به یک سازمان تعلق می گیرد؛ مثلاً کمیته بین المللی صلیب سرخ سه بار این جایزه را دریافت کرده است.

برندگان

سال	برنده جایزه	کشور	دلیل اعطای جایزه
1901	ژان هانری دونان	سوئیس	برای تأسیس کمیته بین المللی صلیب سرخ و مبتکر کنوانسیون ژنو.
1901	فردریک پسی	فرانسه	برای فعالیت به عنوان یکی از بنیان گذاران اصلی اتحادیه بین المجالس و نیز مسئول رسمی اولین کنگره جهانی صلح.
1902	الی دوکامن	سوئیس	به جهت نقش وی به عنوان اولین دبیر افتخاری دفتر بین المللی صلح.
1902	چارلز آلبرت گوبات	سوئیس	برای عملکردش به عنوان اولین دبیرکل اتحادیه بین المجالس.
1903	رندال کرمر	انگلستان	برای نقش وی به عنوان اولین پدر اتحادیه بین المجالس.
1904	انستیتوی حقوق بین الملل	بلژیک	برای تلاش هایشان به عنوان یک نهاد غیررسمی جهت تدوین و فرموله کردن اصول کلی علم حقوق بین الملل.
1905	برتا فن سوتنر	اتریش	برای نوشتن اسلحه هایتان را زمین بگذارید و همکاری در ابداع جایزه نوبل.
1906	تئودور روزولت	ایالات متحده آمریکا	برای میانجی گری موفقیت آمیز در پایان دهی به جنگ روسیه و ژاپن و علاقه شخصیش به داوری با ارائه اولین پرونده به دادگاه داوری لاهه.
1907	ارنستو مونتا	ایتالیا	برای کارش به عنوان عضو اصلی حرکت صلح طلبانه ایتالیا.
1907	لویی رنو	فرانسه	برای کارش به عنوان قاضی پیشرو و بین المللی فرانسوی و عضو دیوان دائمی داوری در لاهه.
1908	کلاس آرنولدسون	سوئد	به خاطر کارش به عنوان بنیان گذار انجمن صلح و داوری سوئد.
1908	فردریک بایر	دانمارک	فعال صلح در اسکاندیناوی و اولین رئیس دفتر بین المللی صلح هم زمان با عضویت در اتحادیه بین المجالس.
1909	اگوست برنارت	بلژیک	برای سخنگوییِ دو کنوانسیون لاهه و داشتن نقش اساسی در اتحادیه بین المجالس.
1909	پل دو کونستنت	فرانسه	برای تلاش های دیپلماتیک چندگانه در ایجاد مفاهمه در روابط فرانسه با آلمان و بریتانیا همراه با سابقه ای برجسته در حکمیت بین المللی.
1910	دفتر بین المللی صلح	سوئیس	برای عمل کردشان به عنوان رابط؛ بین اجتماعات صلح طلب در کشورهای مختلف.
1911	توبیاس آسر	هلند	عضو دیوان دائمی داوری و مبتکر کنفرانس بین المللی حقوق خصوصی.
1911	آلفرد فرید	اتریش	برای عملکردش به عنوان بنیان گذار انجمن صلح آلمان.
1912	الیو روت	ایالات متحده آمریکا	برای علاقه شدید وی به میانجی گری بین المللی و برنامه اش برای ایجاد دادگاه جهانی.
1913	هنری لافونتن	بلژیک	برای عملکرد وی به عنوان ریاست دفتر بین المللی صلح.
1914
1915
1916
1917	صلیب سرخ جهانی	سوئیس	برای به عهده گرفتن تعهدات عظیمی مبنی بر حفاظت از حقوق بسیاری از زندانیان از تمامی طرف ها (در جنگ جهانی اول) از جمله حق تماس برقرار کردن با خانواده هایشان.
1918	با توجه به جنگ جهانی اول اعطاء نشد.
1919	وودرو ویلسون	ایالات متحده آمریکا	برای نقش تعیین کننده اش در بنیان گذاری جامعه ملل.
1920	لئون بورژوآ	فرانسه	برای مشارکت در دو کنوانسیون 1899 و 1907 لاهه و تلاش در ایجاد آنچه به جامعه ملل با چنان ابعادی تبدیل شد که بارها از او به عنوان پدر معنوی آن نام برده شده است.
1921	یالمار برانتینگ	سوئد	برای عملکرد وی در جامعه ملل.
1921	کریستیان لوس لانگه	نروژ	برای کارهایش به عنوان اولین دبیر کمیته نروژی نوبل و دبیرکل اتحادیه بین المجالس.
1922	فریتیوف نانسن	نروژ	برای کمک کردن به میلیون ها نفر جهت مبارزه با قحطی در روسیه و پناهندگان در آسیای صغیر و تراکیه.
1923
1924
1925	آستن چیمبرلن	بریتانیا	برای کار بر روی پیمان لوکارنو.
1925	چارلز گیتس دویز	ایالات متحده آمریکا	برای عملکردش بر روی معاهده دیو که مشتمل بر نحوه پرداخت غرامت توسط دولت آلمان بود و به عنوان زیربنای اقتصادی پیمان لوکارنو در سال 1925 دیده شده بود.
1926	آریستی بریا	فرانسه	برای کار بر روی پیمان لوکارنو.
1926	گوستاف اشترزمان	آلمان	برای کار بر روی پیمان لوکارنو.
1927	فردیناند بویسون	فرانسه	برای نقش آفرینی در آشتی ملل آلمان و فرانسه.
1927	لودویگ کویده	آلمان	برای نقش آفرینی در آشتی ملل آلمان و فرانسه.
1928	جایزه ای اعطاء نشد.
1929	فرانک بی. کلاگ	ایالات متحده آمریکا	برای پیمان بریان-کلوگ که در آن کشورهای امضاکننده متعهد شدند تمام منازعات را از طریق صلح آمیز حل کنند و در آن متوسل شدن به جنگ به عنوان یک ابزار برای سیاست ملت ها رد شد.
1930	نیتن زودربلوم	سوئد	به دلیل تلاش هایش جهت مشارکت کلیساها برای اتحاد همگانی همراه با صلح جهانی.
1931	جین آدامز	ایالات متحده آمریکا	برای کار بر روی اصلاحات اجتماعی و رهبری اتحادیه بین المللی زنان برای صلح و آزادی.
1931	نیکولاس موری باتلر	ایالات متحده آمریکا	برای ارتقاء پیمان بریان-کلوگ و رهبری جناح استقرارگرای جنبش صلح آمریکایی.
1932	جایزه ای اعطاء نشد.
1933	نورمن آنجل	بریتانیا	برای نوشتن کتاب توهم بزرگ و حمایت از جامعه ملل و همچنین به عنوان یک روزنامه نگار و معلم فعال در جهت صلح.
1934	آرتور هندرسون	بریتانیا	برای کارهایش در جامعه ملل به خصوص تلاش هایش در جهت خلع سلاح جهانی.
1935	کارل فون اوسیتزکی	آلمان	برای مبارزه اش در مخالفت با بازسازی تسلیحاتی آلمان.
1936	کارلوس لاماس	آرژانتین	به خاطر میانجی گری برای پایان جنگ چاکو بین بولیوی و پاراگوئه.
1937	رابرت سیسیل	بریتانیا	برای کارهایش در جامعه ملل.
1938	دفتر بین المللی نانسن برای پناهندگان	جامعه ملل	برای کارهایش در کمک به پناهندگان.
1939
1940
1941
1942
1943
1944	کمیته بین المللی صلیب سرخ	سوئیس	برای کار بزرگی که در دوران جنگ جهانی دوم در راستای انسانیت انجام دادند.
1945	کوردل هال	ایالات متحده آمریکا	تلاش هایش علیه انزواگرایی در خانه ، فعالیت هایش برای ایجاد یک بلوک صلح در قاره آمریکا و کارهایش برای سازمان ملل متحد.
1946	امیلی گرین بالچ	ایالات متحده آمریکا	استاد سابق تاریخ و جامعه شناسی و ریاست افتخاری اتحادیه بین المللی زنان برای صلح و آزادی.
1946	جان مت	ایالات متحده آمریکا	رئیس هیئت مدیره شورای بین المللی مبلغین و رئیس انجمن مسیحی مردان جوان.
1947	شورای خدمات دوستان	بریتانیا	دل سوزی نسبت به دیگران و اشتیاق برای کمک به آنان.
1947	کمیته آمریکایی خدمات دوستان	ایالات متحده آمریکا	دل سوزی نسبت به دیگران و اشتیاق برای کمک به آنان.
1948	جایزه ای اعطاء نشد. (ضمن ادای احترام به گاندی که به تازگی به قتل رسیده ، و جایزه نمی توانست پس از مرگش به او تعلق گیرد؛ هیچ نامزد زنده مناسبی هم وجود نداشت)
1949	جان بوید اور	بریتانیا	فیزیکدان ، سیاست گذار تغذیه ، سازمان دهنده برجسته ، مدیرکل سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد ، و رئیس شورای ملی صلح و اتحادیه جهانی سازمان های صلح.
1950	رالف بانچ	ایالات متحده آمریکا	استادِ دانشگاه هاروارد ، ریاست شورای قیمومت سازمان ملل متحد و میانجی گر سازمان ملل در فلسطین در سال 1948 میلادی.
1951	لئون ژوهو	فرانسه	رئیس کمیته بین المللی شورای اروپایی ، نایب رئیس کمیته بین المللی اتحادیه تجارت آزاد ، نایب رئیس فدراسیون جهانی اتحادیه های تجاری و عضو شورای سازمان بین المللی کار به نمایندگی از سازمان ملل.
1952	آلبرت شوایتزر	فرانسه	جراح و مبلغ مسیحی ، بنیان گذار لامبرنی (جمهوری گابن).
1953	جرج مارشال	ایالات متحده آمریکا	رئیس صلیب سرخ آمریکا ، وزیر سابق خارجه و دفاع ، نمایندگیِ سازمان ملل و بنیان گذار طرح مارشال.
1954	کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان	سازمان ملل متحد	سازمان امداد بین المللی ، بنیان گذاری شده توسط سازمان ملل در سال 1951.
1955	جایزه ای اعطاء نشد.
1956	جایزه ای اعطاء نشد.
1957	لستر بولز پیرسون	کانادا	وزیر خارجه سابق کانادا ، رئیس سابق هفتمین جلسه مجمع عمومی سازمان ملل متحد ، برای نقشش در پایان دادن به بحران سوئز و تلاش برای حل کردن بحران خاورمیانه از طریق سازمان ملل.
1958	دومینیک پیر	بلژیک	روحانی فرقه دو مینیکن ، رهبر یک سازمان امدادی برای پناهندگان به نام : «اروپا قلب خدمت به جهان».
1959	فیلیپ بیکر	بریتانیا	عضو پارلمان و فعال مادام العمر صلح و همکاری بین المللی.
1960	آلبرت لوتولی	آفریقای جنوبی	رئیس کنگره ملی آفریقا که در خط مقدم مبارزه با آپارتاید در آفریقای جنوبی بود.
1961	داگ همرشولد	سوئد	دبیرکل سازمان ملل ، اهدا شده به خاطر تقویت کردن سازمان ملل متحد.
1962	لینوس پاولینگ	ایالات متحده آمریکا	برای کمپینش علیه تست سلاح های هسته ای.
1963	کمیته بین المللی صلیب سرخ	سوئیس	برای کارهایشان در حمایت از حقوق بشر در صدمین سال تأسیس.
1963	فدراسیون بین المللی صلیب سرخ و هلال احمر	سوئیس	برای کارهایشان در حمایت از حقوق بشر در صدمین سال تأسیس.
1964	مارتین لوتر کینگ	ایالات متحده آمریکا	پویشگر حقوق مدنی و سیاسی ، اولین کسی در غرب که به ما نشان داد مبارزه می تواند بدون خشونت باشد. کینگ وقت خود را برای شاخه های مختلف حقوق مدنی صرف کرد : از برابری در تحصیل تا تبعیض اقتصادی اقلیت ها. کینگ همچنین راهپیمایی واشینگتن را سازماندهی و در آنجا سخنرانی معروف «من یک رویا دارم» را ایراد کرد.
1965	یونیسف	سازمان ملل متحد	سازمان امداد بین المللی.
1966	جایزه ای اعطاء نشد.
1967	جایزه ای اعطاء نشد.
1968	رنه کسن	فرانسه	رئیس دادگاه حقوق بشر اروپا.
1969	سازمان بین المللی کار	سازمان ملل متحد	ایجاد اصولی که به موجب آن شرایط کار و حقوق اجتماعی کارمندان بهبود یافته و بی عدالتی های اجتماعی کاهش می یابند. چنین اصلاحاتی سبب تقویت صلح می شوند.
1970	نورمن بورلاگ	ایالات متحده آمریکا	از پژوهشگران «سازمان بین المللی بهبود ذرت و غله» و به خاطر مشارکتش در انقلاب سبز که تأثیر بسیاری در تولید غذا به خصوص در آسیا و آمریکای لاتین داشته است.
1971	ویلی برانت	آلمان غربی	صدر اعظم جمهوری فدرال آلمان برای اجرای سیاست عادی سازی روابط بین آلمان غربی و شرقی.
1972	جایزه ای اعطاء نشد.
1973	هنری کیسینجر	ایالات متحده آمریکا	برای توافق 1973 پاریس که در نظر داشت آتش بس را در جنگ ویتنام برقرار نموده و زمینه خروج نیروهای آمریکایی را برقرار سازد.
1973	له دوک تو	ویتنام شمالی
1974	ایساکو ساتو	ژاپن	نخست وزیر ژاپن ، برای انصرافش از گزینه هسته ای برای ژاپن و تلاش هایش برای همبستگی بیشتر منطقه ای.
1974	شان مک براید	جمهوری ایرلند	رئیس دفتر بین المللی صلح و رئیس کمیسیون نامیبیا. برای علاقه شدیدش به حقوق بشر ، رهبری انجمن اروپایی حقوق بشر از طریق شورای اروپا ، کمک به بنیان نهادن و سپس رهبری سازمان عفو بین الملل و خدمت به عنوان دبیرکل کمیسیون بین المللی حقوقدانان.
1975	آندره ساخاروف	اتحاد جماهیر شوروی	برای مبارزه اش در راه حقوق بشر ، برای خلع سلاح و برای همکاری بین تمامی ملت ها.
1976	بتی ویلیامز	بریتانیا	بنیانگذاران جنبش صلح ایرلند شمالی (که بعدها به عنوان جامعه مردم صلح جو شناخته شد).
1976	مایرید ماگوایر	بریتانیا
1977	سازمان عفو بین الملل	بریتانیا	برای حفاظت از حقوق انسانی زندانیان عقیدتی.
1978	انور سادات	مصر	برای پیمان کمپ دیوید که صلحی پایدار میان اسرائیل و مصر را به همراه داشت.
1978	مناخیم بگین	اسرائیل لهستان (محل تولد : روسیه)
1979	مادر ترزا	هند (محل تولد : اسکوپیه امپراتوری عثمانی ، مقدونیه شمالی فعلی)	بنیانگذار جمعیت مبلغان خیریه.
1980	آدولفو اسکیبل	آرژانتین	فعال حقوق بشری ، بنیان گذار سازمان های حقوق بشری نفی خشونت برای مبارزه با گروه های نظامی که بر کشورش (آرژانتین) حکومت می کردند.
1981	کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان	سازمان ملل متحد	سازمان امدادی ، بین المللی که در سال 1951 توسط سازمان ملل بنیان گذاری شده است.
1982	آلوا میردال	سوئد	برای کار خارق العاده شان در مذاکرات خلع سلاح سازمان ملل جاییکه هردو نقش حیاتی داشتند و تأیید بین المللی را به دست آورد.
1982	آلفونسو گارسیا روبلس	مکزیک
1983	لخ والسا	لهستان	کنشگر حقوق بشر و بنیان گذار اتحادیه همبستگی سولیدارنوشچ.
1984	دزموند توتو	آفریقای جنوبی	اسقف ژوهانسبورگ؛ دبیرکل سابق شورای کلیساهای آفریقای جنوبی.
1985	سازمان بین المللی پزشکان برای جلوگیری از جنگ هسته ای.	ایالات متحده آمریکا	برای اطلاعات معتبر و ایجاد آگاهی از پیامدهای فاجعه بار جنگ افزارهای هسته ای؛ کمیته بر این اعتقادبود که این جایزه به نوبه خود به افزایش فشار افکار عمومی برای مقابله با تکثیر سلاح های هسته ای و باز تعریف اولویت ها با توجه بیشتر به سلامت و دیگر مسائل بشری کمک می کند.
1986	الی ویزل	ایالات متحده آمریکا	رئیس کمیسیون ریاست جمهوری در مورد هولوکاست.
1987	اسکار آریاس	کاستاریکا	به خاطر کارهایش برای صلح در آمریکای مرکزی؛ تلاش هایی که به امضای «معاهده گواتمالا» در 7 اوت همان سال منجر شد.
1988	عملیات حفظ صلح سازمان ملل متحد	سازمان ملل متحد	برای تلاش هایشان که سهم مهمی در شناخته شدن یکی از اساسی ترین اصول سازمان ملل داشته است.
1989	دالایی لاما	تبت	در مبارزه اش برای آزادی تبت او مُصرانه در مقابل استفاده از خشونت ایستادگی کرده و در مقابل از راه حل های مبتنی بر رواداری و احترام متقابل به منظور حفظ میراث تاریخی و فرهنگی مردمش حمایت کرده است.
1990	میخائیل گورباچف	اتحاد جماهیر شوروی	دبیرکل حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی و رئیس جمهور اتحاد جماهیر شوروی برای رهبری کردن رویه صلح آمیزی که امروزه نقش مهمی در جامعه بین الملل داشته است.
1991	آنگ سان سو چی	میانمار	به خاطر مبارزه غیر خشونت آمیزش جهت دموکراسی و حقوق بشر
1992	ریگوبرتا منچو	گواتمالا	به خاطر عملکردش در جهت بهبود عدالت اجتماعی و آشتی قومی فرهنگی بر اساس احترام به حقوق بومیان.
1993	نلسون ماندلا	آفریقای جنوبی	برای تلاششان در جهت نابودی صلح آمیز رژیم آپارتاید و برای بنیان گذاری نهادهایی برای یک آفریقای جنوبی دموکراتیک جدید.
1993	اف. دبلیو. کلرک	آفریقای جنوبی
1994	یاسر عرفات	فلسطین	برای افتخار به یک حرکت سیاسی که در هر دو طرف یک شجاعت بزرگ نامیده شد و راه را برای فرصت های جدید پیشرفت به سمت برادری در خاورمیانه باز کرد.
	اسحاق رابین	اسرائیل
	شیمون پرز	اسرائیل (محل تولد : لهستان)
1995	ژوزف روتبلات	انگلستان	به خاطر تلاش هایشان جهت کاهش نقش سلاحهای اتمی در سیاست بین الملل و نابودی چنین سلاح هایی در گام های بعدی.
1995	کنفرانس پاگواش در امور علمی و جهانی	کانادا
1996	کارلوس فیلیپه خیمه نز بلو	تیمور شرقی	به خاطر کارشان در راستای یک راه حل عادلانه و صلح آمیز برای درگیری ها در تیمور شرقی.
1996	خوزه راموس	تیمور شرقی
1997	کارزار جهانی علیه مین های زمینی	سوئیس	به جهت تلاششان برای ممنوعیت و پاکسازی مین های ضدنفر.
1997	جودی ویلیامز	ایالات متحده آمریکا	به جهت تلاششان برای ممنوعیت و پاکسازی مین های ضدنفر.
1998	جان هیوم	ایرلند شمالی	به خاطر تلاش هایشان برای یافتن یک راه حل صلح آمیز در درگیری های ایرلند شمالی.
1998	دیوید تریمبل	ایرلند شمالی
1999	پزشکان بدون مرز	فرانسه	برای به رسمیت شناختن کارهای پیشگامانه انسان دوستانه در چندین قاره.
2000	کیم دای جونگ	کره جنوبی	به خاطر کارهایش جهت اشاعه دموکراسی و حقوق بشر در کره جنوبی و شرق آسیا در راه صلح و آشتی با کره شمالی.
2001	سازمان ملل متحد	سازمان ملل متحد	به خاطر کارشان برای ساماندهی بهتر و صلح آمیزتر جهان.
2001	کوفی عنان	غنا	به خاطر کارشان برای ساماندهی بهتر و صلح آمیزتر جهان.
2002	جیمی کارتر	ایالات متحده آمریکا	به خاطر دهه ها تلاش خستگی ناپذیر برای یافتن راه حل های صلح آمیز در درگیری های بین المللی برای تقویت دموکراسی و حقوق بشر ، ارتقا اقتصادی و پیشرفت اجتماعی.
2003	شیرین عبادی	ایران
2004	وانگاری ماتای	کنیا	برای مشارکتش جهت توسعه پایدار ، دموکراسی و صلح
2005	آژانس بین المللی انرژی اتمی	سازمان ملل متحد	برای تلاش هایشان در زمینه جلوگیری از استفاده نظامی انرژی هسته ای و اطمینان از اینکه انرژی هسته ای برای مقاصد صلح آمیز در ایمن ترین حالت ممکن به کار گرفته شود.
2005	محمد البرادعی	مصر
2006	محمد یونس	بنگلادش	به دلیل پیشبرد فرصت های اقتصادی و اجتماعی برای فقرا به خصوص زنان از طریق پیشگامی در کارهای سرمایه گذاری خرد.
2006	گرامین بانک	بنگلادش
2007	ال گور	ایالات متحده آمریکا	به خاطر تلاش هایشان برای ساختن و منتشر کردن آگاهی بیشتر نسبت به تغییر اقلیمی ساخته دست انسان. همچنین بنیان گذاری نهادهایی که برای محاسبات لازم در جهت مقابله با این تغییرات مورد نیاز است.
2007	هیئت بین دولتی تغییر اقلیم	سازمان ملل متحد
2008	مارتی آهتیساری	فنلاند	برای سه دهه تلاش جهت برقراری صلح در جهان و حل مناقشات بین المللی.
2009	باراک اوباما	ایالات متحده آمریکا	برای «تلاش فوق العاده در تقویت دیپلماسی بین المللی و ترغیب به همکاری میان مردمان».
2010	لیو شیائوبو	چین	به دلیل مبارزه طولانی غیر خشونت آمیز برای حقوق اساسی بشر در چین.
2011	الن جانسون سیرلیف	لیبریا	برای مبارزه غیر خشونت آمیزشان جهت امنیت زنان و حق زنان برای مشارکت کامل در ایجاد صلح.
	لیما گبوی	لیبریا
	توکل کرمان	یمن
2012	اتحادیه اروپا	اتحادیه اروپا	به خاطر بیش از شش دهه مشارکت در پیشرفت صلح ، همکاری دموکراسی و حقوق بشر در اروپا و به دلیل اقدامات موثر این اتحادیه در روند تغییر چهره اروپا از «قاره ای در حال جنگ» به «قاره ای در صلح».
2013	سازمان منع گسترش سلاح های شیمیایی	هلند	به خاطر تلاش های گسترده این سازمان برای از بین بردن جنگ افزارهای شیمیایی.
2014	ملاله یوسف زی	پاکستان	به خاطر مبارزه علیه سرکوب کودکان و جوانان و تلاش برای حق تحصیل تمامی کودکان.
2014	کایلاش ساتیارتی	هند
2015	هیئت چهارگانه گفتگوی ملی تونس	تونس	به خاطر مشارکت تعیین کننده در ایجاد دموکراسی چند حزبی در تونس در هنگامه انقلاب یاسمن در سال 2011.
2016	خوان مانوئل سانتوس	کلمبیا	به دلیل تلاش برای پایان دادن به 5 دهه جنگ با شورشیان فارک ، جنگی چریکی که تاکنون دست کم 220 هزار قربانی گرفته و باعث جابجایی اجباری حدود 6 میلیون نفر از مردم کلمبیا شده است.
2017	کارزار بین المللی برای نابودی سلاح های هسته ای	سوئیس	به دلیل تلاش برای جلب توجه به نتایج وحشتناک هرگونه استفاده از سلاح های اتمی و تلاش های پیشگام در جهت رسیدن به یک توافق برای عدم استفاده از این سلاح ها.
2018	نادیا مراد	عراق	«به دلیل مبارزه شان برای پایان دادن به خشونت جنسی به عنوان سلاحی در جنگ و درگیری های نظامی»
2018	دنیس موک وگه	جمهوری دموکراتیک کنگو
2019	آبی احمد	اتیوپی	به دلیل تلاش هایش در به دست آوردن صلح و همکاری بین المللی ، و مشخصاً به خاطر ابتکار تعیین کننده اش در حل مناقشه مرزی اتیوپی با کشور همسایه اریتره.
2020	برنامه جهانی غذا	سازمان ملل متحد	به دلیل تلاش برای مبارزه با گرسنگی ، مشارکت در بهبود شرایط در مناطق جنگ زده و تلاش برای جلوگیری از استفاده از گرسنگی به عنوان سلاحی در جنگ و مناقشه.
2021	ماریا رسا	فیلیپین	«به خاطر تلاش های آن ها برای حفظ آزادی بیان ، که پیش شرط دموکراسی و صلح پایدار است.»
2021	دمیتری موراتوف	روسیه
2022	آلس بیالیاتسکی	بلاروس	«برندگان جایزه صلح نوبل نمایندگان جامعه مدنی در وطن شان هستند. آن ها سال های طولانی حق انتقاد از قدرت های حاکم و محافظت از حقوق بنیادین شهروندان را تقویت کرده اند. آن ها برای مستند کردن جنایات جنگی ، نقض موازین حقوق بشر و سوءاستفاده از قدرت تلاش های قابل توجهی انجام دادند. آن ها همگی با هم اهمیت جامعه مدنی برای صلح و دموکراسی را نشان می دهند.»
	مموریال	روسیه
	مرکز آزادی های مدنی	اوکراین
2023	نرگس محمدی	ایران