انواع قرص و داروهای اعتیاد آور و نعشه کننده و خطرات و عوارض هر کدام
انواع داروهای اعتیادآور را می شناسید؟ اعتیاد به داروها از جمله مواردی است که این روز ها در میان بسیاری از افراد دیده می شود. مصرف برخی از دارو ها به خصوص زمانی که به صورت خود درمانی مصرف شوند ، می توانند باعث ایجاد وابستگی و در نهایت اعتیاد در افراد شوند. در اعتیاد دارویی فرد با آن که خود از عواقب مصرف دارو خبر دارد ، به مصرف آن ادامه می دهد و روز به روز بر دوز مصرفی خود می افزاید ، تا جایی که دیگر قادر نیست بدون آن دارو مانند قبل عملکرد بهینه در زمینه های مختلف داشته باشد.
خطرات و عوارض قرص های اعتیاد آور و نعشه کننده
انواع داروهای اعتیادآور
دارو های اعتیادآور دسته بندی ها مختلفی دارند. یکی از این دسته بندی ها بر اساس تاثیری است که بر رفتار افراد می گذارند. در این بخش داروها را براساس تأثیر رفتاری ، طبقه بندی می کنیم :
| گروه دارویی | انواع داروها این گروه |
| 1- داروهای آرامبخش : | باربیتوراتها |
| داروهای ضد اضطراب (از جمله بنزودیازپین ها) | |
| الکل | |
| 2- داروهای برانگیزاننده و محرک : | کافئین |
| نیکوتین | |
| آمفتامین و کوکائین و ریتالین | |
| 3- داروهایی که موجب تغییر در ادراک با ایجاد توهم می شوند : | PCPA ، LSD ، سیلوسایبین ، DMT ، |
| مسکالین | |
| THC ، PCP | |
| 4- داروهای روان درمانبخش : | داروهای ضداسکیزوفرنی |
| داروهای ضد افسردگی | |
| 5- داروهای دردزدا : | آسپیرین |
| شبه افیونها مانند مورفین ، متادون ، کودئین | |
| ترامادول |
1- داروهای اعتیادآور آرامبخش
برخی از داروهای اعتیادآور موجب آرامش ، تسکین یا حتی از دست رفتن هشیاری می شوند . داروهایی که در این طبقه می گنجند شامل باربیتوراتها ، داروهای ضد اضطراب ، الکل و هوشبر ها میباشند.
باربیتوراتها : باربیتوراتها مانند فنوباربیتال به عنوان آرامبخش عمل می کنند. در صورتی که مصرف زیاد و مداوم این طبقه از داروها ، می تواند باعث مشکلاتی در راه رفتن ، حرف زدن و یا ناهشیاری ، اغماء و مرگ شود. باربیتورات ها توسط کسانی مصرف می شوند که خواستار آرامش و بویژه مقابله با اضطراب و بی قراری ناشی از محرک های گوناگون هستند.
داروهای ضد اضطراب : داروهای ضد اضطراب از خانواده داروهایی به نام بنزودیازپین ها هستند و دیازپام (والیوم) از آن جمله است. بنزودیازپین ها در کاهش اضطراب بسیار موثرند و گاهی در درمان افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی از آنها استفاده می شود.به علاوه برخی از بنزودیازپین ها به عنوان داروی بی خوابی مورد استفاده قرار می گیرند و در تنظیم خلق و کنترل خواب نقش دارند.
این دو گروه از داروها ، هرچه نیمه عمر کوتاه تری داشته باشند و هرچه قدرتمندتر باشند ، احتمال وابستگی و اعتیاد افراد به آن ها بیشتر خواهد بود.
الکل : یکی از رایج ترین داروهای آرامبخش ، الکل است که در مشروبات الکلی به وفور یافت میشود. این دارو اثراتی شبیه به باربیتوراتها دارد ، مقادیر زیاد الکل می تواند از اضطراب کاسته ، ناهماهنگی حرکتی ایجاد کند و سپس موجب ناهشیاری ، اغماء و سرانجام مرگ شود. اگر مقدار کمی الکل همراه با باربیتورات ها مصرف شود ، می تواند بسیار کشنده باشد.
الکل داروی بسیار خطرناکی است و توان بالایی برای ایجاد اعتیاد در افراد دارد.
داروهای اعتیاد آور و خطرناک نشئه کننده
2- داروهای اعتیادآور محرک
طبقات مختلفی از داروها ، سیستم اعصاب مرکزی را تحریک نموده و بدین ترتیب رفتار را فعال می سازند (بر می انگیزند). این داروها شامل نیکوتین ، آمفتامین و کوکائین و مشتقات آن ها مانند داروهایی مثل ریتالین می باشند. از آنجا که این داروها بر سیستم های تقویتی مغز اثر دارند و موجب ایجاد لذت در افراد می شوند ، مورد سوء استفاده قرار می گیرند.
نیکوتین : نیکوتین داروی اعتیادآوری است که موجب سرطان ، ناراحتی ریه (آمفیزم) ، حملات قلبی و سکته مغزی می شوند.
آمفتامین و کوکائین ها : آمفتامین و کوکائین دو مورد از رایج ترین داروهای محرک می باشند ، که اثرات نسبتا مشابهی دارند و باعث افزایش هوشیاری و بیش فعالی می شوند. اثرات رفتاریشان را تا حدود زیادی به واسطه افزایش فعالیت مدار نورون های ترشح کننده دوپامین اعمال می کنند. لذا ، آمفتامین و کوکائین موجب تشدید اثرات محرک های تقویت کننده می شوند.
چنانچه مقدار زیادی کوکائین و آمفتامین در طی مدت زمان طولانی مصرف شود باعث ایجاد توهم و هذیان و نشانه های روان پریشانه می شود.
ریتالین : ریتالین دارای مصرف پزشکی بوده و برای کودکان بیش فعال و یا درمان افسردگی تجویز می شود. به خاطر تاثیری که این دارو در افزایش تمرکز و بیدار ماندن طولانی مدت دارد ، مورد سوء استفاده قرار می گیرد و حتی بسیاری از دانش آموزان برای بیدار ماندن در شب امتحان از آن استفاده می کنند.این دارو خطر وابستگی زیادی دارد و در صورت مصرف خود سرانه می تواند باعث ایجاد اعتیاد شود.
3- دارو هایی که موجب تغییر ادارک ها و ایجاد توهم ها می شوند.
بسیاری از مردم ، از تغییراتی که در هوشیاری آنها به وقوع می پیوندد لذت می برند - شاید به همین دلیل است که از داروهایی مانند ماری جوانا استفاده می کنند. مواد شیمیایی که در گیاهان مختلف وجود دارد ، باعث تغییرات عمیق در هوشیاری می شود.
PCPA ، LSD ، سیلوسایبین و DMT (دی متیل تریپتامین) : این داروها جزء مواد توهم زا با قابلیت سوء مصرف هستند ، از اثرات مشخص آن ها توهم می باشد. این توهمات خوشایند بوده ، اما گاهی موجب ایجاد ترس و اضطراب میشوند.
دو مورد از داروهایی که به کرات مورد سوء استفاده واقع می شوند فن سیکلیدین (PCP یا گرد فرشته) و THC(یکی از عناصر فعال ماری جوانا) هستند. THC موجب دردزدایی و آرامش ، افزایش اشتها ، کاهش حمله های آسم می شود ، از سوی دیگر ، تمرکز و یادآوری را دشوار ساخته ، ادراک دیداری و شنیداری را دستخوش تغییراتی می کند و فرد توهم را تجربه می کند.
4- داروهای مربوط به روان درمانی
نشانه های بیماری اسکیزوفرنی و اختلالات عاطفی می توانند به واسطه دو دسته از داروهای روان درمانی ، بهبود یافته یا از بین برود.
داروهای ضداسکیزوفرنی : کلرپرومازین ، اولین دارویی است که به عنوان یک داروی ضداسکیزوفرنی به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد.این دارو تاثیر آرامش بخشی بسیار زیادی دارد و باعث کاهش توهم و هذیان افراد اسکیزوفرن می شود. اما مصرف طولانی مدت این دارو باعث بی خوابی ، افسردگی ، یبوست و ..می شود.
داروهای ضد افسردگی : دومین طبقه مهم از داروهای روان درمانی ، شامل داروهای ضدافسردگی است. مصرف بیش از حد این داروها می تواند باعث عوارض جانبی مانند افزایش فشار خون و بی خوابی باشد. گروهی از دانشمندان معتقدند که این داروها اعتیاد آور نیستند ، اگر چه بعضی از افراد با قطع آنها دچار علائم ترک می شوند. مصرف خود سرانه این دارو عوارض مخرب زیادی به همراه دارد.
5- داروهای درد زدا
در طول تاریخ آدمیان همواره سعی در یافتن داروهایی داشتند ، که درد را تسکین دهند. مواد مختلفی برای تخفیف درد مورد استفاده قرار می گیرد. قدیمی ترین نوع این داروها (افیونها و شبه افیون ها) هستند که برای کاستن کوتاه مدت دردی که به وسیله آسیب یا صدمه ایجاد می شود ، به کار می روند. اگر چه ، شبه افیونها (از جمله مورفین ، هروئین ، کدئین و متادون) اثر دردزدایی دارد ، عوارض دیگری نیز بر جای می گذارند. این داروها باعث ایجاد احساس نشئگی در افراد می شود و و اگر فرد به دنبال اثرات نشئه زای مواد شبه افیونی باشد ، ممکن است با از بین رفتن اثر این مواد در بدن ، فرد برای رسیدن به حالت نشئگی مقدار مصرف خود را افزایش دهند. با افزایش میزان مصرف فرد در معرض خطر مسمومیت و مصرف بیش از حد یا اوردوز (Overdose) قرار می گیرد. در صورت قطع علائم ترک و خماری روی می دهد. گروه دوم ، شامل آسپیرین و ترکیب های وابسته هستند. آسپیرین ها برای مواردی مانند سر درد ، دندان درد ، کاهش تب و.. استفاده می شود. استفاده بیش از حد این دارو باعث ایجاد مسمومیت و مشکلات قلبی می شود.
ترامادول دارو درد زدا دیگری است که برای تسکین دردها خفیف تا شدید استفاده می شود و مصرف آن اعتیاد آور بوده و حتی می تواند باعث مرگ افراد شود.
خطر اعتیاد به داروهای اعتیادآور
اعتیاد به داروهای ذکر شده مانند اعتیاد به سایر مواد مخدر ، خطر سوء مصرف بیش ازحد دارو (اوردوز) را به همراه می آورد که ممکن است حیات فرد را تهدید کند و حتی خطر مرگ دارد.
خطر اعتیاد و نشئگی با دارو
دلایل ایجاد اعتیاد به داروها
دلایل مختلفی برای اعتیاد به دارو ها وجود دارد. تحقیقات نشان داده است که زمینه ژنتیکی و خانوادگی افراد در اعتیاد به داروها تاثیر بسیار مهمی دارد. یک دلیل بسیار مهم ، مصرف خودسرانه افراد و بدون تجویز دکتر است. افراد در موقعیت ها سخت زندگی خود به دنبال راه فراری از مشکلات هستند و برای همین ممکن است دست به خود درمانی و مصرف خودسرانه داروها بزنند. در مواردی هم مصرف دارو با تجویز پزشک شروع می شود ، اما به دلیل حس لذتی که این دارو برای فرد ایجاد کرده است ، فرد به دنبال مصرف مجدد آن دارو می رود تا جایی که کنترل مصرف خود را از دست می دهد و به آن دارو معتاد می شود. بعضی از مشکلات خانوادگی و مشکلات دوران کودکی مانند آزار و اذیت جسمانی ، بی توجهی و عدم ارتباط مناسب با والدین می تواند فرد را در مقابل اعتیاد دارویی آسیب پذیر کند.استرس ها نیز تاثیر به سزایی در اعتیاد افراد دارند. به طور کلی می توان گفت افراد در ابتدا از سرناتوانی و مشکلاتی از قبیل بی خوابی ، تنش ، اضطراب ، استرس ، سر درد ، بیماری های گوارشی و ... به مصرف داروهای مختلف روی می آورند ، اما در ادامه نمی توانند مصرف خود را کنترل کنند. برای اطلاع از سایر انواع مواد اعتیاد آور کلیک کنید.
درمان اعتیاد به داروهای اعتیادآور
ترک اعتیاد دارویی دارای دو جنبه جسمانی و روحی است.در بعد جسمانی باید اثر دارو از بدن فرد خارج شود و به اصطلاح سم زدایی شود. در بعد روحی باید وابستگی روانی فرد به دارو مورد درمان قرار گیرد که این کار نیازمند کمک روانشناسان می باشد.
