ثبت بیوگرافی در گوگل
ثبت بیوگرافی در ویکی پدیا
تبلیغات

در این مطلب جدید در سال 1403 و سال 2024 ، در ادامه بیماری خود ایمنی تیروئید و درمان بیماری خود ایمنی در طب سنتی و راه مقابله با بیماری خود ایمنی و ایا بیماری خود ایمنی کشنده است و بیماری خود ایمنی در کودکان و بیماری خود ایمنی کبد و بیماری خود ایمنی و ریزش مو و بیماری خود ایمنی پوستی پسوریازیس را در نم نمک ببینید.

علائم انواع بیماری خود ایمنی و روشهای درمان و مقابله با آن

بیماری خودایمنی (Autoimmune disease) به دسته ای از بیماری ها گفته می شود که بر اثر خودایمنی ایجاد شوند. بیماری خودایمنی هنگامی رخ می دهد که دستگاه ایمنی بدن به اشتباه حمله به خود بدن را آغاز می کند.علائم انواع بیماری خود ایمنی و روشهای درمان و مقابله با آنعلائم انواع بیماری خود ایمنی و روشهای درمان و مقابله با آن

داشتن بدنی سالم و روحیه ای بانشاط ، از جمله دغدغه های اصلی انسان ها از گذشته تا به حال بوده است. خوشبختانه با پیشرفت علم و دانش پزشکی ، روش های درمانی زیادی برای انواع بیماری ها استفاده می شود. گاهی نیز می توان با آگاهی نسبت به یک بیماری ، از پیشرفت آن جلوگیری کرد. همراه ما باشید ، در این مقاله می خواهیم شما را با انواع بیماری های خودایمنی ، علائم و برخی درمان های آنها آشنا کنیم.

بیماری خودایمنی چیست؟

بیماری خودایمنی نوعی اختلال است که در آن سیستم دفاعی بدن به اشتباه به خود بدن حمله می کند. معمولا سیستم ایمنی وظیفه محافظت از بدن در برابر میکروب هایی مثل باکتری ها و ویروس ها را برعهده دارد. وقتی سیستم ایمنی متوجه حمله عوامل خارجی می شود ، سلول های جنگجو را برای مقابله با آنها به سمت شان می فرستد.

راه مقابله با بیماری خود ایمنی

راه مقابله با بیماری خود ایمنی

در حالت عادی ، سیستم ایمنی قادر است تفاوت سلول های خارجی از سلول های خودش را تشخیص دهد. در بیماری خودایمنی ، سیستم ایمنی قسمتی از بدن (مثل مفصل ها یا پوست) را به عنوان عنصر خارجی اشتباه می گیرد. در این شرایط ، پروتئینی به نام اتوآنتی بادی را برای حمله به سلول های سالم پخش می کند.

برخی از بیماری های خودایمنی تنها یک عضو از بدن را مورد حمله قرار می دهند. برای مثال دیابت نوع 1 به پانکراس آسیب می رساند. بیماری های دیگر ، مثل بیماری لوپوس ، تمام بدن را درگیر می کند.

چرا سیستم ایمنی بدن به خودش حمله می کند؟

بیماری خودایمنی نوعی اختلال است که در آن سیستم دفاعی بدن به اشتباه به خود بدن حمله می کند.

پزشکان هنوز علت این اختلال در سیستم ایمنی را نمی دانند. هرچند برخی از مردم بیش از سایرین مستعد ابتلا به بیماری های خودایمنی هستند. این بیماری ، زنان را بیشتر از مردان گرفتار می کند. زنان در سال های باروری (بین 14 تا 44 سال) بیشتر مستعد ابتلا به بیماری خودایمنی هستند.

بعضی از بیماری های خودایمنی در برخی گروه ها شایع تر هستند. برای مثال ، آفریقایی-آمریکایی ها و مردم اهل آمریکای لاتین نسبت به سفیدپوست ها بیشتر درگیر لوپوس می شوند.

برخی از بیماری های خودایمن ، مثل بیماری ام اس یا لوپوس ، زمینه ارثی دارند. البته تمام اعضای خانواده مستعد ابتلا به همان بیماری نیستند ، اما زمینه به ارث بردن آنها را دارند.

به دلیل شیوع بیماری های خودایمن ، محققان به فاکتورهای محیطی مانند تأثیر عفونت ها و قرارگرفتن در معرض مواد شیمیایی یا حلال ها مشکوک شده اند. «رژیم غربی» گزینه مشکوک دیگر روی میز است. اگرچه این مورد هنوز تأیید نشده ، اما خوردن غذاهایی با چربی و قند بالا و استفاده از مواد فراوری شده با ایجاد التهاب در بدن مرتبط است. این مسئله می تواند موجب از کارافتادن واکنش دفاعی در بدن شود.

تئوری دیگری که در این زمینه وجود دارد ، «فرضیه بهداشتی» نامیده می شود. به دلیل استفاده از واکسن ها و مواد ضدعفونی ، کودکان امروز به اندازه کودکان گذشته ، زیاد در معرض جرم ها و میکروب ها قرار نمی گیرند. این فقدان می تواند منجر به واکنش بیش ازحد سیستم دفاعی در برابر مواد بی ضرر شود.

14 بیماری خودایمنی رایج

تاکنون بیش از 80 گونه مختلف از بیماری های خودایمنی شناخته شده اند. در اینجا 14 مورد از رایج ترین آنها را بررسی می کنیم.

1. دیابت نوع 1

هورمون انسولین در لوزالمعده ساخته می شود و به تنظیم سطح قند خون کمک می کند. در دیابت نوع 1، سیستم ایمنی به سلول های سازنده انسولین در لوزالمعده حمله و آنها را نابود می کند. بالابودن قند خون موجب آسیب به رگ های خونی و همچنین اندام هایی مثل قلب ، کلیه ها ، چشم و اعصاب می شود.

2. روماتیسم مفصلی

در این بیماری مفصل های بدن مورد حمله سیستم ایمنی قرار می گیرند. این حمله باعث بروز قرمزی ، گرما ، درد و سفتی در مفصل ها می شود. برخلاف ورم مفاصل که با بالارفتن سن پدیدار می شود ، احتمال ابتلا به روماتیسم مفصلی از سی سالگی به بعد وجود دارد.

3. پسوریازیس و آرتریت پسوریاتیک

معمولا سلول های پوستی رشد عادی دارند و هنگامی که سلول جدیدی تولید می شود ، سلول های قبلی به سطح پوست آمده و از بدن دفع می شوند. پسوریازیس موجب تسریع رشد سلول های پوست می شود. در این حالت ، سلول های اضافی روی هم انباشته شده و باعث قرمزی و زبرشدن پوست می شوند که به شکل پوسته پوسته یا پلاک پوستی دیده می شوند.

حدود 30 درصد از افرادی که پسوریازیس دارند ، به آرتریت پسوریاتیک نیز مبتلا می شوند. از علائم آرتریت پسوریاتیک می توان به التهاب ، سفتی و درد در مفاصل اشاره کرد.

4. ام اس

ام اس یا تصلب بافت چندگانه ، نوعی بیماری است که به غلاف های میلین که سلول های عصبی را پوشش می دهند و وظیفه محافظت از آنها را دارند ، آسیب می رساند. معیوب بودن غلاف های میلین باعث اختلال در ارسال پیام میان مغز و بدن می شود. این آسیب دیدگی می تواند باعث بروز نشانه هایی مثل بی حسی ، ضعف ، مشکل در تعادل و سختی در راه رفتن شود. این بیماری در شکل های مختلفی ظاهر می شود که در سطوح مختلفی پیشرفت می کند. حدود 50 درصد از مبتلایان به ام اس پس از گذشت 16 سال از مبتلا شدن به این بیماری ، برای راه رفتن به کمک احتیاج خواهند داشت.

5. لوپوس منتشر

اگرچه پزشکان قرن 19 لوپوس را به خاطر دانه هایی که روی پوست ایجاد می کند ، به عنوان یک بیماری پوستی توصیف کردند ، اما در حقیقت اندام های دیگری از جمله مفاصل ، کلیه ها ، مغز و قلب نیز تحت تأثیر لوپوس قرار می گیرند. درد مفصل ، خستگی و ضایعه های پوستی از شایع ترین نشانه های این بیماری هستند.

6. بیماری التهابی روده

بیماری التهابی روده اصطلاحی است که برای توصیف شرایطی که باعث ایجاد التهاب در جدار روده می شود ، به کار گرفته شده است. هرگونه از بیماری های التهابی روده به بخش متفاوتی از دستگاه گوارش آسیب می رسانند.

«بیماری کرون» می تواند باعث سوزش در هر بخشی از دستگاه گوارش (از دهان گرفته تا مقعد) شود.

«کولیت زخمی» تنها جداره روده بزرگ شامل پس روده (کولون) و راست روده (رکتوم) را درگیر می کند.

7. بیماری آدیسون

این بیماری روی غدد فوق کلیوی (آدرنال) که وظیفه تولید هورمون های کورتیزول و آلدوسترون را برعهده دارد ، تأثیر می گذارد. پایین بودن سطح این هورمون ها می تواند به روش ذخیره و استفاده بدن از کربوهیدرات ها و شکر اثر بگذارد. داشتن ضعف ، خستگی ، کاهش وزن و پایین بودن قند خون از جمله نشانه های این بیماری است.

8. بیماری گِرِیوز

این بیماری غده تیروئید در گردن را مورد حمله قرار می دهد و باعث تولید بیش ازحد هورمون ها می شود. هورمون های تیروئید مسئول کنترل انرژی و متابولیسم بدن هستند.

داشتن مقدار بیش ازحد این هورمون ها فعالیت های بدن را تشدید می کند و باعث ایجاد نشانه هایی مثل برافروختگی ، افزایش ضربان قلب ، عدم تحمل گرما و کاهش وزن می شود.

یکی از نشانه های رایج بیماری گریوز بیرون زدگی چشم هاست که با نام «اگزوفتالمی» شناخته می شود. در حدود 50 درصد از مبتلایان به گریوز ، بیرون زدگی چشم ها نیز مشاهده می شود.

9. سندروم شوگِرن

این بیماری به مفاصل و همچنین غده هایی که مسئول مرطوب و روان نگه داشتن چشم ها و دهان هستند ، آسیب می رساند. از علائم مشخص سندروم شوگرن می توان به درد مفصل ، خشکی چشم و خشکی دهان اشاره کرد.

10. تیروئیدیت هاشیموتو

در این بیماری ، تولید هورمون تیروئید آهسته می شود و به اصطلاح «کم کاری تیروئید» به وجود می آید. بالارفتن وزن ، حساسیت نسبت به سرما ، خستگی ، ریزش مو و ملتهب شدن غده تیروئید (گواتر) از نشانه های بالینی تیروئیدیت هاشیموتو است.

11. میاستنی گراویس

میاستنی گراویس یا ضعف وخیم عضلانی نوعی فلج ماهیچه ای است که مغز دیگر نمی تواند کنترل ماهیچه ها را به درستی انجام بدهد. زمانی که این عصب ها دچار اختلال شوند ، سیگنال هایی که از مغز برای هدایت عضلات فرستاده می شوند ، کارکرد لازم را نخواهند داشت.

یکی از شایع ترین علائم آن ضعف عضلات است که با انجام فعالیت های بدنی بدتر و با استراحت کردن کمی بهتر می شود. در این بیماری اغلب عضله هایی که کنترل بلع و حرکات صورت را برعهده دارند ، درگیر می شوند.

12. التهاب رگ

التهاب رگ زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی به عروق خونی حمله می کند. التهابی که در اثر این حمله بوجود می آید ، باعث انسداد رگ ها و کم شدن جریان فشار خون می شود.

13. کم خونی پرنیشیوز

این بیماری بر روی پروتئینی به نام «فاکتور داخلی» اثر می گذارد که به روده ها برای جذب ویتامین ب12 از غذا کمک می کند. بدون وجود این ویتامین ، بدن قادر به ساختن گلبول قرمز به اندازه کافی نخواهد بود.

کم خونی پرنیشیوز بیشتر در بزرگسالان سن بالا شایع است. به طور عمومی این بیماری بر 0٫1 درصد از مردم اثر دارد ، اما حدود 2 درصد از افراد بالای 60 سال در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند.

14. بیماری سلیاک

کسانی که مبتلا به بیماری سلیاک هستند ، نمی توانند از غذاهای حاوی گلوتن استفاده کنند. گلوتن نوعی پروتئین است که در گندم ، جو ، چاودار و دیگر غلات یافت می شود. وقتی گلوتن وارد روده شود ، سیستم ایمنی به آن حمله می کند و باعث سوزش و التهاب می شود. عده زیادی از مردم نسبت به گلوتن حساسیت دارند که جزء بیماری های خودایمنی به حساب نمی آید. اما نشانه هایی مثل اسهال و درد شکم در هر دو مورد مشابه است.


متخصص بیماریهای خود ایمنی

متخصص بیماریهای خود ایمنی

نشانه های بیماری خودایمنی چیست؟

بسیاری از نشانه های اولیه در بیماری های خودایمن بسیار شبیه به هم هستند ، از جمله :

  • خستگی؛
  • عضله های دردناک؛
  • التهاب و قرمزی؛
  • تب پایین؛
  • مشکل تمرکز؛
  • بی حسی و گزگز شدن دست ها و پاها؛
  • ریزش مو؛
  • ضایعه پوستی.

 

هرکدام از بیماری ها می توانند علائم خاص خودشان را نیز داشته باشند. برای مثال ، دیابت نوع 1 باعث بروز تشنگی زیاد ، کاهش وزن و خستگی می شود. در بیماری التهابی روده درد و نفخ شکم و اسهال بروز می کند.

در برخی بیماری های خودایمنی مثل پسوریازیس یا روماتیسم مفصلی نشانه ها پایدار نیستند و پس از مدتی از بین می روند. دوره میان بروز علائم «اشتعال ناگهانی» flare-ups نامیده می شود. دوره ای که نشانه های بیماری از بین می روند نیز «بهبود بیماری» remissions نام دارد.

علت بیماری های خود ایمنی چیست

علت بیماری های خود ایمنی چیست؟

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر نشانه های بیماری های خودایمن را دارید بهتر است هرچه زودتر به پزشک مراجعه کنید. بسته به نوع بیماری ، احتمالا لازم است تا با یک متخصص مشورت کنید.

  • متخصص روماتولوژی برای بیماری های مفصل مثل روماتیسم مفصلی و سندروم شوگرن؛
  • متخصص گوارش شناسی برای بیماری های دستگاه گوارش مثل سلیاک و بیماری کرون؛
  • متخصص غدد و متابولیسم به درمان بیماری های غدد مثل بیماری گریوز و آدیسون کمک می کند؛
  • درماتولوژیست یا متخصص پوست برای درمان بیماری های پوستی مثل پسوریازیس.

درمان بیماری خود ایمنی پوستی

درمان بیماری خود ایمنی پوستی

آزمایش هایی که بیماری های خودایمن را تشخیص می دهند

تشخیص اکثر بیماری های خودایمن به بیش از یک آزمایش نیاز دارد. پزشک شما با استفاده از گروهی از آزمایش ها و ارزیابی علائم ، بیماری را تشخیص می دهد.

معمولا زمانی که نشانه ها مبنی بر مبتلابودن به بیماری های خودایمن باشند ، آزمایش های «آنتی بادی های ضد هسته ای» (ANA) از اولین آزمایش هایی هستند که پزشکان برای بیمار درخواست می دهند. نتیجه مثبت آزمایش به این معنی است که فرد به یکی از بیماری ها مبتلا است ، اما تشخیص نوع دقیق بیماری به آزمایش های بیشتری احتیاج خواهد داشت.

درمان بیماری های خودایمن چگونه است؟

روش های درمانی حال حاضر قادر به معالجه کامل بیماری نیستند ، اما می توانند واکنش بیش فعال سیستم ایمنی را کنترل کنند و التهاب ها را کاهش بدهند.

داروهایی نیز وجود دارند که برای آرام کردن علائمی مثل درد ، التهاب ، خستگی و ضایعات پوستی مورد استفاده قرار می گیرند. داشتن یک رژیم غذایی متعادل و ورزش منظم نیز می تواند به ایجاد حس بهتر در بیمار کمک کند.

سخن پایانی
  • بیش از 80 نوع بیماری های خودایمن مختلف وجود دارد. گاهی نشانه های آنها مشترک است و تشخیص دقیق بیماری را سخت می کند.
  • بیماری های خودایمن بیشتر در میان زنان شایع است و گاهی اوقات به صورت ارثی در خانواده دیده می شود.
  • آزمایش هایی وجود دارد که به پزشکان در تشخیص این بیماری کمک می کند. راه های درمان شامل داروهایی برای آرام سازی واکنش ایمنی بیش فعال و کاهش التهاب در بدن می شود.
  • در صورت داشتن هرکدام از نشانه های بالا هرچه زودتر به پزشک مراجعه کنید.

بیوگرافی

پیج اینستاگرام نم نمک

این مطلب مفید بود؟
(1 رای)
100%

نظر دادن